Van Lanzarote naar Sao Miguel, 809 NM, 5 dagen en een kapotte dynamo

Ponta Delgada, Sao Miguel, donderdag 25 juni 2020.

Het belooft een prachtige tocht te worden. Eerst met 60 graden aan de wind, windkracht 4,  over bakboord, dan een dag op de motor door de windstilte van de rug van hoge luchtdruk en daarna de rest van de tocht weer 60 graden aan de wind, maar dan over stuurboord. Haast te mooi om waar te zijn.

Donderdagochtend vullen we de dieseltank tot aan het randje en vertrekken we uitgezwaaid door onze inmiddels vertrouwde club van vrienden en bekenden op Lanzarote. Rustig zeilen we in de richting van de Azoren. Voor de nacht wordt 15-20 knopen wind voorspeld en draaien we een rif in het grootzeil. Al gouw varen we met 7 knopen aan de wind en wordt de zee steeds steiler. Soms maken we rake klappen. Als de zon opkomt varen we net ten noorden van de Salvagens eilanden langs. Langzaam ruimt de wind naar noordoost en neemt af tot onder 10 knopen  We zijn blij met een snelheid van 6 knopen door het water en een koers van 75 graden aan de wind.

Het is alweer een tijd geleden dat we een zeiltocht van meerdere dagen maken. We moeten even wennen aan het ritme van 4 uur op en 4 uur af. Het lijkt erop, dat de anti-zeeziekte pleister van Wilma eerst niet werkt. Maar gelukkig gaan we na twee dagen weer als vanouds.

Er is geen schip te zien, niet op de AIS, niet op de radar. We raken buiten bereik van Tenerife radio, dat regelmatig weerberichten uitzendt. Madeira radio is maar stilletjes. In de luwte onder Madeira gaat de motor even aan.

Zaterdagavond, 20 juni, varen we op een donker wolkendek af. Het lijkt erop dat we een warmtefront in varen. We halen onze zeilpakken alvast te voorschijn. Het blijft echter droog. Na het front varen we zondag middag de rug van hoge luchtdruk binnen en houdt de wind op. Tot maandag gaan we verder op de motor over een steeds gladder wordende oceaan. Ondertussen blijkt dat de service accu’s niet meer bijgeladen worden. De extra dynamo, die daarvoor op de motor zit, doet het niet meer. Dit hebben we eerder gehad. Op de Indische oceaan. De diodes waren doorgebrand. Toen wilde bovendien de generator niet meer starten en hebben we de navigatie electronica en stuurautomaat aan de praat kunnen houden met behulp van de dynamo voor de start accu. Sindsdien hebben we een reserve dynamo aan boord. Dat komt nu goed uit. We besluiten om de dynamo later te vervangen als we in Ponta Delgada zijn en de accu’s voorlopig op pijl te houden met de generator.

Dan komt de wind terug en kunnen we het laatste stuk weer zeilen. Nu met de zeilen over stuurboord. We varen dicht langs het eiland Santa Maria, dat nog niet open is voor jachten, maar waar we voldoende bereik hebben om Mail en WhatsApp berichten te ontvangen.

Dinsdag 23 juni meren we rond het middaguur af in Ponta Delgada bij de diesel steiger. We hadden al gehoord dat we 14 dagen naar het quarantaine dok moeten met aftrek van de dagen op zee. Reizigers uit “Spanje” worden hier nog niet vertrouwd. Dat betekent voor ons dus 9 dagen niet van de steiger af. Ook niet voor boodschappen.

We zijn de enige aan de steiger. Het begint meteen stevig te regenen. Het zout spoelt van het dek. We zijn wel weer schoon, maar alles maakt toch een trieste indruk. We weten niet of we hier wel zo lang zullen blijven.