Van Kaapstad naar St. Helena

St. Helena, zondag 29 december 2013

Het is vroeg in de ochtend van zondag 29 december als we na 1747 mijl aankomen bij Jamestown, St Helena. De laatste dag hadden we de zeilen gereefd om niet te snel te gaan en in het donker aan te komen. We melden ons na zonsopkomst bij St Helena Radio. Met Britse charme worden we ontvangen. Er wordt een bootje geregeld, om ons te helpen met het vastmaken aan een meerboei. Er liggen 25 nieuwe boeien, waarvan er nog maar 5 bezet zijn. Om 9:00 uur worden we door hetzelfde bootje opgehaald om in te klaren bij Customs en bij Immigration, die daarvoor speciaal zijn opgetrommeld (het is zondag). We worden er door de havenmeester in zijn auto naar toe gebracht. Omdat het zondag is, blijkt verder alles gesloten. Er is zelfs nergens een lunch te krijgen, tot we bij Anna’s Place de bazin bereid vinden om voor ons een hamburger te maken. Afrekenen doen we morgen als we bij de bank wat geld gewisseld hebben.

We hebben wel erg genoten van een hele mooie oversteek. Dinsdag 17 december zwaaiden we Wilma uit in Kaapstad en namen we voor even afscheid van onze vrienden, die een maand later zullen volgen. De volgende dag gaan Thijs en Sander nog diesel tanken en vertrekken dan rond het middaguur. Alle voorraden waren aangevuld. Veel verse groente en vers fruit.
Er was net een depressie gepasseerd over Kaapstad en er stond nog een stevige wind van 25 tot 30 knopen en een steile zee. De eerste twee dagen ging het dan ook behoorlijk wild, maar we schoten wel goed op met daggemiddelden van 194 en 195 mijl.

Al snel na vertrek lijkt de koelkast het voor gezien te houden. We vermoeden een verstopping. Nadat we de verdamper met heet water goed warm hadden gemaakt, blijkt hij het weer te doen. Ook de generator weigert een keer te starten, vermoedelijk door problemen in de brandstoftoevoer. Nadat we de magneetklep van de brandstof weer gangbaar hadden gemaakt door er stevig tegen aan te kloppen doet hij het verder prima.

Zoals verwacht werd het de volgende dagen iets rustiger met wind varierend van 12 tot 25 knopen en veel bewolking. ’s Nachts was het nog fris en als de maan achter de wolken verdween, werd het aarden donker, geen horizon te zien. Ondanks dat we ’s nachts reven, schoten we  goed op met dag gemiddelden van ca. 180 mijl.

We houden een wachtschema aan van 4 uur op en 4 uur af. Sander weet elke dag heerlijke maaltijden te maken met de verse ingredienten, die er aan toe zijn om opgegeten te worden.

Op de Indische oceaan kregen we nog veel vliegende vis aan dek. Nu vinden we ’s ochtens slechts een enkel visje en aan onze lijn hebben we nog niets gevangen.

Met Kerstmis neemt de wind echt af en varieert dan tussen 8 en 15 knopen. Ook de zee wordt vlakker. Er blijft een lange deining. We bellen de familie in Nederland. De Seaquest belt ons uit Kaapstad met een Vrolijk Kerstfeest. Het kerstgebak en de chocolade, die we meekregen, smaken uitstekend. En bij het kerstdiner tracteren we onszelf bij hoge uitzondering op een glaasje wijn.

De rest van de oversteek blijft het windkracht 3 tot 4 uit ZZO en wordt het elke dag wat warmer. Twee dagen sturen we een hogere koers om te kunnen varen met de Code Zero.

Daarna gaan we verder, pal voor de wind, onder grootzeil en uitgeboomde genua. We leggen ca. 145 mijl per dag af. De meeste mijlen komen door Sander. ’s Nachts, als hij wacht heeft, draait de wind steeds iets naar het oosten en neemt toe. We gaan dan even racen om de volgende ochtend weer rustig verder te gaan als Thijs de wacht overneemt

Kaapstad

Kaapstad, vrijdag 13 december 2013

We zijn alweer bijna een maand in Kaapstad. Heel riant liggen we hier in de V&A Waterfront Marina, onder de Tafelberg, midden in het winkel- en uitgaanscentrum van Kaapstad. Alles op loop afstand. Het “Waterfront” heeft een gezellige mix van reparatie werven voor kleinere schepen, winkels, restaurants en diverse markten. Het is er druk. Ook de werfjes hebben handenvol met werk aan het opknappen van visserschepen, sleepboten, loodsboten en meer uit diverse landen. Naast ons meert de Masarati, een volvo-ocean-racer, af om uitgerust te worden voor de Cape-to-Rio race.

Als Nelson Mandela overlijdt wordt er bij het “Waterfront” een “Place of Tribute” ingericht waar voortdurend mensen in de rij staan om het condoleance register te tekenen. De toespraak van Obama maakt heel veel indruk. Hij wordt regelmatig herhaald.

We hebben de ruim 800 mijl van Durban naar Kaapstad in een keer afgelegd. Was wel spannend met de kans op snelle weersveranderingen. Toen we op maandag 11 november vertrokken uit Durban op de rug van een voorbijgaande depressie hadden we gunstige vooruitzichten om in iedergeval tot East London of tot Port Elizabeth te komen zonder zuidwesten wind, die tegen de Agulhas stroom in gevaarlijk hoge zeeen geeft. Na een paar uur pikken we de Agulhas stroom op na het passeren van de 200 meter dieptelijn. Al snel gaan we met wind en stroom mee 12 knopen over de grond. Dat schiet lekker op. De wind is matig uit het noord oosten. Om de vaart erin te houden zetten we regelmatig de motor bij.

Het weer ontwikkelt zich heel gunstig. Een kleine depressie lijkt op te lossen. Als we Port Elizabeth voorbij zijn ziet het ernaar uit dat we in een keer naar Kaapstad zouden kunnen doorvaren. De stroom neemt hier af en op dit traject zijn er diverse mogelijkheden om beschutting te zoeken als het weer plotseling mocht veranderen. Samen met de Seaquest wagen we het erop.

Halverwege,  dat was donderdagavond 14 november, zijn we een paar uur voor anker gegaan in Stillbaai, omdat de wind tegen te hard werd. Zoals voorspeld, neemt s’ avonds de wind snel af en om half tien is het stil. In de verwachting dat de golven ook snel zullen afnemen gaan we weer anker op richting Kaap Agulhas. Dat stuk ging toen heel makkelijk. We hadden goed gegeten en allebei 3 uur geslapen. Met weinig wind gingen we rond Kaap Aghullas.We verlaten de Indische Oceaan en zijn weer terug op de Atlantische Oceaan. Om de verwachte harde wind wat te ontlopen blijven we dicht onde de kust.

Vrijdag 15 november passeren we Kaap De Goede Hoop met heftig weer, windkracht 9 uit het zuid oosten en veel regen. De kust gaf wat bescherming tegen hoge golven. We zeilden op een klein puntje van de genua. Dat kon niet verhinderen dat we met een rukwind een hele zwieper maakten en Wilma binnen van van de ene naar de andere kant van de boot werd gesmakt. Ze zat opeens onder de kaartentafel.

De zeilpakken, die we al lang niet meer aangehad hebben, komen nu weer goed van pas.

Het was even doorbijten, maar op vrijdag avond varen we in een heftige bui Kaapstad binnen. Dat zouden we eigenlijk niet hebben moeten doen in het donker, maar buiten wachten vonden we ook geen optie. De draai-brug en de bascule brug gaan wel open, maar door de harde wind lukt het ons niet om een ligplaats in te varen. Met de Seaquest meren we af langszij een motorboot. Wat waren we blij en wat smaakte dat witte wijntje lekker. De volgende dag blijkt dat we op een onverwacht mooi plaatsje zijn beland met een heel mooi uitzicht op de tafelberg.

 

Kaapstad blijkt ook een prima plek voor het technisch onderhoud van de boot. Er is een zeer uitgebreide technische infrastructuur en de eerste week gebruiken we om allerlei klusen te regelen. De zeilen gaan eraf en voor reparatie en onderhoud naar North Sails. De spectra webbing van de schoothoek van het grootzeil was verteerd en wordt niet alleen vervangen, maar nu ook ingepakt in UV-beschermende stof. Het achterlijk van het grootzeilwordt vervangen en het lijk krijgt een holling tussen de zeillatten. Zo komt de spanning van het lijkentouw ook  minder kritisch. De bevestinging van snuffer van de genaker wordt verbeterd. We strijken de genaker nu veel makkelijker. Er komt een monteur van Webasto om de kachel weer aan de praat te krijgen. Dat lukt bijzonder snel, er waren een paar slechte contacten, en hij wil er geen betaling voor krijgen: “service van de zaak”.

Associated Rigging komt het want controleren, de giekneerhouder weer vastzetten en de spinaker boom weer gangbaar maken. Bij controle van het want blijkt, dat er weer een spanner van het tussenwant is gescheurd. Nu van het bovenste tussenwant en we laten beide wanten vervangen. Southern Marine Services komt voor een grote service beurt van de motor en de generator. Impellers, filters, v-snaren worden vervangen en de kleppen van de generator worden opnieuw gesteld. We brengen een handset van de marifoon naar Imtech, die hier dealer is en sevice doet voor onder andere Furuno. De microfoon blijkt defect en wordt gerepareerd. Ten slotte laten we de boot ook poetsen door de mannen van Zandra Dixon (yacht management). Met drie man en na drie dagen glimt alles weer als nieuw.

Inmiddels zijn ook Cor en Ruud op bezoek geweest uit Nederland. Samen genoten van een heel gezellige vakantie. We maken diverse uitstapjes naar wijnvelden en proeverijen, naar False Bay, en we keken uitgebreid in Kaapstad rond, maakten een bustour, bezochten de Green Market, en gingen naar  Bo-Kaap. In de haven wordt een draken race gehouden.

Volgende week vertrekt Wilma naar Nederland in verband met de baby die onze jongste dochter verwacht en Thijs is van plan om met Sander (van Nina) de boot verder naar de Carieb te varen.

Zulu land (KwaZulu Natal), Zuid Afrika

Durban, zondag 3 november 2013

Het waaide gisteren hier in de marina 35 knopen (windkracht 8) uit het zuid westen, dat is tegen de Agulhas stroom in. Deze stroom loopt  voor de kust naar het zuiden en kan snelheden  bereiken van 6 knopen. Door “wind tegen stroom”  kunnen  er reusachtige golven met een hoogte van 20 meter ontstaan. Het is dan goed om in de haven te liggen.
Vandaag is de wind afgenomen en gedraaid en passeert ons de isobaar van 1020 mb. Dat is het goede moment om naar het zuiden te vertrekken. De periode met gunstige wind moet wel lang genoeg duren, want we hebben ca. 36 uur nodig om naar East London te komen. Onderweg zijn er geen havens en is er geen beschutting.

We hebben vrijdag al netjes uitgeklaard en we zouden vanochtend vertrokken zijn als de voorspellingen niet hadden aangegeven dat in East Londen de wind dinsdag alweer naar het zuidwesten draait. Omdat we het risico om in een gevaarlijke zee terecht te komen te groot vinden, besluiten we te wachten. Dat zou wel eens kunnen betekenen dat we nog een week in Durban blijven. Geen probleem overigens, want het is hier best gezellig en we liggen voor de Royal Natal Yacht Club, waar we  veel mensen leren kennen. We komen net terug van een heel gezellige “braai” bij Ian en Erica.

We zijn nu inmiddels een week in Durban. Na aankomst op vrijdag hebben we zaterdag ingeklaaard, de was laten doen en de dynamo weer weggebracht voor reparatie. En natuurlijk willen we ook op safari. Met de Seaquest boeken we bij “1st Zulu Safaris” van de Griek Sotiris Spetsiotis een trip van drie dagen naar het Hluhluwe park met twee overnachtingen in het Hilltop hotel.

Sotiris komt ons dinsdag ochtend zelf ophalen in de marina en toert ons drie dagen rond. We staan ’s ochtens heel vroeg op. We maken ook een nachttoer. We zien alles: nijlpaarden, krokodillen, giraffen, zeebra’s, neushoorns, olifanten, leeuwen, apen, bavianen, hyena’s, buffels, impala’s. Het park is heel mooi en ons hotel ligt midden in het park met en geweldig uitzicht over omringende bergen. Het is heel bijzonder om zoveel wilde dieren in hun eigen omgeving te zien. We krijgen ontzag voor  de natuur en het leven van de dieren in het wild. Moe en voldaan zijn we donderdag avond weer terug aan boord.

Mauritius, Reunion en 1500 mijl naar Durban

Indische Oceaan, woensdag 23 oktober 2013

Nog 200 mijl naar Durban. Geen stabiele passaat wind meer. Er trekken nu hogedrukgebieden en depressies met bijbehorende fronten aan ons voorbij. We varen afwisselend een paar dagen over bakboord en dan weer over stuurboord en de windstiltes overbruggen we op de motor. Frontale storingen met heftige buien geven veel werk met de zeilen en de navigatie. Onze wachten zijn wat minder regelmatig en we eten en slapen wanneer dat zo uitkomt. We zitten veel binnen en genieten ervan dat de boot het zo goed doet.

Op Mauritius hadden we de eerste paar dagen besteed aan reparaties en onderhoud. Rashid, onze taxi chauffeur en agent, brengt ons bij de juiste adressen. We kopen SIM kaartjes voor telefoon en internet. De dynamo gaat naar de reparateur, we laten een nieuwe ruit maken voor de buiskap, er komt een tentenmaker om de schoothoek van het grootzeil weer vast te zetten en de was wordt opgehaald en dezelfde dag weer teruggebracht, keurig gevouwen. We wandelen door St Louis, een multiculturele samenleving uit India, China en Afrika. Men spreekt Engels, Frans en Creools (maar het liefst Frans) en we eten uit, goedkoop en lekker. Rond de haven zijn boutiques, restaurants en bars en op 10 minuten lopen kom je in het wervelende cerntrum van de stad waar iedereen van alles aan iedereen lijkt te willen verkopen.

Mauritius is vooral bekend om de uitgestorven dodo, ooit levend op Mauritius en Reunion. De vogel woog ongeveer 20 kg, kon niet vliegen en smaakte naar duif. Sinds de Nederlanders in 1710 Mauritius hebben verlaten, is er geen dodo meer gezien.

Mauritius is een heel mooi eiland met stranden en talloze hotels en een indrukwekkend nationaal park. We gaan naar de “Vanille reserve des Mascareignes” met een populatie van 1500 krokodillen en 500 schildpadden, de oudste is meer dan 90 jaar en weegt 275 kg. We bezoeken ook een theeplantage. Op de plantage wordt de thee gefabriceerd tot in het doosje en op de “terres des couleurs”  bewonderen we de wonderbaarlijke kleurschakering van de mineralen uit de uitgeloogde lava.

Op woensdag 9  oktober vertrekken we samen met de Seaquest naar Reunion. We zijn door de “Boomerang” gewaarschuwd om met harde ZO- wind niet langs de zuidkant van Reunion te gaan omdat daar plaatselijk in een “accelleratie zone” de windsnelheid kan verdubbelen.  Maar het is rustig en we varen langs het zuiden van  Reunion naar St. Pierre. Daar horen we van “Port Control”,  dat de maximaal toegestane diepgang in de haven 2 meter is (2,20 m blijkt onderhandelbaar), zodat we voor even afscheid nemen van de Seaquest, die doorvaart naar de grotere haven “Le Port” en daar net voor het donker aankomt.

In St. Pierre liggen we midden in het centrum van de stad. We wanen we ons meteen in Bretagne. We drinken cider,  eten er een crepe bij en betalen met euro’s. Inklaren is eenvoudig. De havenmeester maakt kopieen van onze papieren, meldt onze komst aan de douane, en die vinden het verder goed.

We laten de dynamo, die het voor de derde keer begeven heeft weer repareren. Weer zijn er drie diodes stuk. Verder lijkt er niets te mankeren. Alle aansluitingen zijn in orde. We vertrouwen het echter niet en besluiten om in Zuid Afrika toch maar een nieuwe te kopen. Dat blijkt een goed besluit, want al na een paar uur varen op weg naar Zuid Afrika, valt het op dat de dynamo bijzonder heet wordt en begeeft hij het weer.

De kust van Reunion wordt beschermd door een fraai rif. Naast de haven, achter het rif, is een heerlijk strand waar we goed kunnen zwemmen. Het is er gezellig druk, ook al omdat het vakantie is. Sinds lange tijd halen we de fietsen weer uit de bakskist. Ook huren we en auto.

Samen met de Seaquest gaan we zondag al vroeg naar Salazie, “het mooiste stadje van het eiland”, en maken er een pittige wandeling naar de “Cascade du Voile de la Mariee”, een leuke waterval.

Omdat het elke dag op het einde van de ochtend al betrekt, gaan we maandag, de avond tevoren, al in de richting van de vulkaan de “Piton de la Fournaise”, om de volgende ochtend vroeg met de opkomst van de zon verder naar de vulkaan te rijden. Via een mooi aangelegd pad met trappen dalen we af in de krater. De vulkaan slaapt, laatste eruptie was in 1992.

We zijn van plan om woensdag 16 oktober rond het middag uur te vertrekken van Reunion. Er is dan nog tijd om uit te klaren, diesel  te tanken en de huurauto in te leveren.

Aan de periode van windstilte is een einde gekomen en we verwachten een aardige bries uit O-NO. We zien een beetje op tegen de tocht van 1500 mijl naar Zuid Afrika, die bekend staat om zwaar weer en plotseling wisselende omstandigheden.

Het uitklaren is net zo eenvoudig als het inklaren. We krijgen op het havenkantoor een uitklaringsbewijs en de douane komt niet kijken.

Onze zeewaardigheid wordt al snel op de proef gesteld. Als het donker wordt varen we een bui in met windsnelheden van 35 knopen, windkracht 8. Helaas blijkt het niet te gaan om een enkele bui. Tot midderrnacht zijn we in de weer . De zee wordt zeer ruw. We worden door elkaar geschud. Van slapen komt niet veel. Zwaar gereefd, 60 graden aan de wind, gaan we met 8 knopen ongeveer de goede kant op. De boot houdt zich prima.

Na middernacht is het over, houdt de wind op en gaat de motor weer aan. Pas de volgend dag, na een mooie afsluiting van de nacht met heldere maan, zeilen we weer het ideale koersje waar we op gehoopt hadden, 20 knopen halve wind. Dat gaat zo een dag lang tot vrijdag ochtend vroeg, als de wind weer op is en de motor weer aan gaat. Om de paar dagen wisselt het weer, met de depressies en hogedrukgebieden die onder ons langs gaan.

We hebben voortdurend stroom mee, behalve  ten zuiden van Madagaskar, waar we  een stroom van ca. 1 knoop tegen krijgen. Volgens het boekje is het weer hier niet erg stabiel.  We gaan dan ook ruim onder Madagaskar langs en bereiden ons voor op weer een dagje ruw zeilen, maar  nu met de zon erbij en zonder regen.

Inmiddels krijgen we betrouwbaarder weersvoorspelling voor de Afrikaanse kust. Met ZW wind tegen de Agulhas stroom in onstaan daar gevaarlijke zeeen. Het ziet  er gelukkig naar uit, dat we net na de passage van een depressie aan kunnen komen met NO wind. Die blaast dan wel 30 knopen, maar we gaan voor de wind en met de stroom mee.

In de vroege ochtend van vrijdag 25 oktober naderen we Richards Bay. 20 Mijl uit de kust draaien we met de stroom mee naar het zuiden voor de laatste 80 mijl naar Durban. De Seaquest, die al een tijdje weer binnen marifoonbereik is, verschijnt nu ook op de AIS. De zee is erg ruw, maar niet zo hoog. Het ziet er mooi uit. We kruipen iets onde de kust, waar we wat minder wind zouden moeten krijgen, maar dat lijkt niet veel uit te maken.

Zwaar gereefd, met 30 tot 35  knopen wind in de rug, komen we vrijdag middag, 25 oktober, na 10 dagen en 1500 mijl, samen met de Seaquest, in Durban aan. We hebben een voldaan gevoel.

.

.

.

.

.

.

.