Van Martinique naar Sint Maarten, momenten van herkenning

Simpson Bay Lagoon, Sint Maarten, maandag 18 februari 2019.

Ruim twee weken hebben we genoten van Le Marin en Saint Anne op Martinique, lekker weer en van alle gemakken voorzien. Lang genoeg vinden we. Op donderdag 31 januari vertrekken we voor een klein stukje naar Saint Pierre, 32 mijl, 5 uur, grotendeels met weinig wind onder de beschutting van Martinique.

Na een nachtje achter het anker, gaan we meteen de volgende dag naar Dominica. Het wordt een super zeiltocht met 15-20 knopen wind en een stevige knik in de schoot. We worden gefotografeerd vanaf de “Silver Lining”, die ons tegemoet kwam en een e-mailadres vroeg. Ze hebben de foto opgestuurd. Na 55 mijl en 8 uur meren we aan een boei in Rupert Bay.

De volgende dag verder naar Guadeloupe. Het zeilen is weer heerlijk. Ruim aan de wind passeren we de talloze meerboeien bij de aantrekkelijke en erg populaire  Iles Les Saintes en varen door naar Deshaies, 50 mijl, waar we ankeren voor het stadje. Deshaies blijkt een verrassend aardig Caraïbisch vissers plaatsje met de typische Caraïbische gekleurde huisjes. Je kan er op een terrasje zitten met de voeten in het water. Misschien daarom blijven we er een dagje extra.

Maandag 4 februari steken we over naar Antigua. We vertrekken om 8:00 uur, voor weer een dagje echt Caraibsch zeilen, dit keer ook met heftige Caraïbische regenbuien en de bijbehorende regenbogen. Na 43 mijl laten we om 14:00 uur het anker vallen in Englisch Harbour. Het is er gezellig druk. We hebben maar net genoeg ruimte om draaiend achter ons anker vrij te blijven van de buren.

We klaren in bij het douane- en immigratiekantoor in de historische Nelson’s Dockyard. Heerlijk Brits. Er kan niet gelachen worden om de inklaringsprocedures. Gehoorzaam schuifelen we langs de loketten van Douane, Immigratie, terug naar Douane, en ten slotte naar Port Control  waar we US$ 45 betalen voor diverse “fee’s”.

De “Superyacht Callenge Antigua” is zojuist afgesloten. Een paar van die super schepen kwamen we al tegen, maar de meeste liggen er nog en zijn goed voor een fraaie show. Om met de dinghy aan de kant te komen kruipen we tussen deze jachten door. Dat kan hier allemaal en de sfeer is heel gemoedelijk. Natuurlijk klimmen we op donderdag ook weer even naar Shirley Heights voor het magnifieke uitzicht over English Harbour en de “Barbecue met Steelband”.

We kunnen via een stop op Barbuda naar Sint-Maarten, maar ook via Nevis en St. Kitts. Met de oostnoordoostelijke wind lijkt het ons het mooiste zeilen tussen Nevis en St. Kitts door met een stop ergens aan de zuidwest kant van St Kitts en dan de volgende dag met halve wind naar Sint-Maarten.

We vertrekken weer vroeg, zaterdag 9 februari, 06:40 uur anker op en vertrek uit English Harbour. Een uurtje later kan de motor uit en zeilen we verder. Niet voor lang, want ten westen van St Kitts valt de wind weer weg en gaan we op de motor verder tot aan Sandy Point, vlak voor de oversteek naar Sint-Maarten. Na 10 uur en 69 mijl ankeren we voor Sandy Point Town, een paar vissersboten en enkele huisjes aan een zwart strand. Even later krijgen we gezelschap van een Frans jacht dat hier ook de nacht gaat doorbrengen.

De volgende dag verder naar Sint-Maarten. Om 06:55 anker op. Na 30 minuten op de motor, kunnen we al een rechte koers zeilen naar Simpson Bay. Zoals voorspeld waait het lekker, 15-20 knopen uit het oosten en met 70 graden aan de wind gaat het ook nog erg snel. We gaan tussen St. Kits en St. Eustatius door. De zee is er niet diep en de golven zijn best steil. Er gaat heel wat water over het voordek. Eenmaal voorbij St. Eustatius zijn de golven langer en zeilen we verder erg mooi op de genua en een gereefd grootzeil.

Kort voor Sint-Maarten worden we nog opgelopen door een cruiseboot. We vragen wat zijn bedoeling is. Hij is op weg naar Philipsburg en wil aanvankelijk achter ons langs gaan. Even later roept hij ons op. Hij wil ons toch liever aan bakboord passeren, dan hoeft hij geen vaart te minderen. Daarna wil hij voor ons langs draaien naar Philipsburg. We vragen hem een CPA van meer dan een mijl aan te houden. Hij gaat hard, 18.8 knopen, en met die snelheid moet het kunnen. Wij laten weten dat we koers en vaart zullen behouden voor zover de wind dat toelaat. Alles gaat goed en om 12:30 uur liggen we achter ons anker in Simpson Bay, na 44 mijl met een gemiddelde snelheid van 8 knopen.

We klaren zondag middag nog in. Vanwege het heldere water en het mooie strand waren we van plan om in Simpson Bay te blijven, maar door de stevige wind is het water er onrustig. De volgende dag besluiten we om toch door de brug te gaan en te ankeren in Simpson Bay Lagoon. Daar liggen we mooi rustig. De schade van orkaan Irma in september 2017 is nog zichtbaar, maar er is hard gewerkt aan herstel en uitbreiding van bestaande faciliteiten. De scheepswrakken zijn verwijderd uit de vaargeul en het ankergebied in de Lagoon. Werven, zeilmakers en tuigers hebben het druk. Levensmiddelen en scheepsbenodigdheden zijn volop verkrijgbaar. We blijven hier nog even.