Van Bermuda naar de Azoren, 1884 mijl, 14 dagen, worstelen met weinig wind

 

 

Horta, Faial, Azoren, zaterdag 15 juni 2019.

Wij zijn op tijd op Bermuda. Michiel komt woensdag 22 mei met Britisch Airways via Londen om met ons mee te varen naar de Azoren. Dan is het wachten op gunstig weer. We zijn niet de enigen. Meer dan 50 schepen, waaronder vijf Nederlandse, volgen met spanning de tropische storm Andrea, vanaf Florida onderweg naar Bermuda. Verschillende boten zoeken een gunstiger ankerplekje. Gelukkig ontwikkelt Andrea zich niet tot een orkaan, maar vult langzaam op. Het blijft bij uitschiets van 30 knopen wind.

Op vrijdag, het is dan 24 mei, is er een party bij de Port Officer van de Ocean Cruising Club. Ieder neemt zijn eigen hapje en drankje mee, plus iets om te delen. Het is er gezellig druk. De wraps met guacamole van Wilma vinden gretig aftrek. We komen  oude bekenden tegen. Het was heel bijzonder om Amy en Roger van de Shango weer te zien. Met hen hadden we vijf jaar geleden een etentje in een huiskamer restaurant op Vanuatu. We halen mooie herinneringen op. Niet eerder is de opkomst zo groot geweest, zeker veertig boten van verschllende nationaliteiten, de meeste opweg naar de Azoren.

Op zaterdag hebben we met de Nederlanders een barbecue onder het afdak van de plaatselijke feesttent. Maaike Saadet gaat pal noord naar Halifax in Canada. De anderen gaan naar de Azoren, minder koud.

Bermuda maakt de indruk van vergane glorie. Het is er super Brits en krankzinnig duur. In de supermarkt betalen we voor een halve liter yogurt  $4,99, voor een blikje bier $2,40 en een bloemkool kost $9,99. Het wordt een beetje goed gemaakt door de belastingvrije diesel van $0,66 per liter, die we kunnen krijgen bij de duty-free pomp in Dockyard, twee uur varen van onze ankerplek.

In het weekend van 26 mei zijn de diepe depressies met frontale storingen verdwenen. Het weer begint er gunstig uit te zien om te vertrekken. De klassieke route is eerst noordelijk, tot ongeveer 40 NB, en dan oost naar de Azoren. Een groep Engelse boten vertrekt op maandag. Wij gaan een dag later op dinsdag 28 mei. Er ontwikkelt zich dan een hoog tussen Bermuda en de Azoren, dat met 5 knopen naar het noordwesten beweegt. Een depressie op de 40-ste breedte graad beweegt zich met een snelheid van 25 knopen naar het oosten. Als dat zo zou blijven, zouden we de hele route met een bakstagwindje kunnen varen.

We vertrekken met de Zeester met Denis en Natasha en hun twee dochters, de K’dans met Gerard en Karina, de Maximo met Eric en Marleen en wij met de Luna Verde. We zijn er klaar voor, alleen de wind laat ons nog even een beetje in de steek. De eerste dagen worstelen we ons, afwisselend voor de wind dan weer met een bakstagwind, in de richting van de 40-ste breedtegraad. Het gaat langzaam. Als de zeilen gaan slaan door geslinger op de golven bij weinig wind, rollen we ze weg en gaat de motor zachtjes aan.

Dan blijkt dat de meter voor de windrichting een afwijkende waarde aangeeft. We controleren de bedrading en verbindingen onder deks, maar kunnen niets vinden. Bijft niets anders over dan dat het aan de gever in de masttop ligt. Het vaantje staat wel in de goede richting. Voorlopig zullen we het zonder electronische meter moeten en kunnen we niet automatisch sturen op de windhoek.

Het is zondagmiddag 2 juni. Na 5 dagen en met 20 motoruren hebben we toch al 645 mijl afgelegd en zijn we aangekomen op de 37ste breedtegraad. De Nederlandse schepen zijn wonderlijk dicht bij elkaar gebleven. Dagelijks hebben we e-mail contact en soms zelfs marifoon contact.

De wind wordt daarna gunstiger, neemt toe tot 12-15 knopen en draait naar zuid. We proberen de gennaker. Die staat er vlot op. Helaas gaat het al snel te heftig. De stuurautomaat kan het maar net bijhouden. Na een uurtje besluiten we het zeil toch maar weer weg te halen.

Onder genua en grootzeil gaan we daarna heerlijk comfortabel verder met halve wind, 15-20 knopen met uitschieters naar 25. Het is super mooi zeilen. Met een ONO koers zeilen we richting 40ste breedtegraad, in het begin met anderhalve knoop stroom tegen, daarna met meer dan twee knopen stroom mee. Over de grond gaan we regelmatig meer dan tien knopen. Twee dagen lang, tot dinsdag avond, veranderen we niets aan koers en zeilen.

Op dinsdag 4 juni noteren we een 24-uurs afstand van 189 mijl, de grootste afstand deze tocht tot nu toe. Daaarna is de wind weer op. We hebben nog steeds twee knopen stroom mee en besluiten de motor zachtjes bij te zetten tot de wind weer aantrekt. Het wordt een mooie avond met een vlakke zee en een heel klein maantje, dat langzaam groter wordt.

Om middernacht, na 6 uur op de motor gevaren te hebben, trekt de wind weer aan tot 15-20 knopen en zeilen we verder. Het gaat steeds harder. Het lijkt erop dat we 3-4 knopen stroom mee hebben. Het log geeft nu regelmatig 11-12 knopen aan, totdat woensdag 5 juni rond het middag uur de wind weer weg is en we verder gaan met hulp van de motor. Het laatste etmaal hebben we dank zij de stroom 191 mijl afgelegd, weer een record op deze tocht. We zijn inmiddels aangekomen op de 40-ste breedte graad. Dan neemt de stroom af en verandert van richting, soms mee soms tegen en soms dwars. Aan het begin van de avond kan de motor weer uit en zeilen we de nacht door.

Donderdag ochtend 5 juni zeilen we met een licht briesje over een vlakke zee. Ideaal weer om de gennaker weer te proberen. Met 6 knopen halve wind maken we 6 knopen vaart. Na een heerlijke dag zeilen halen we de gennaker er weer af. De verwachting voor de nacht is kans op regen met uitschieters in de wind.

De nacht is onrustig. Er passeren buien in de vroege ochtend. De boot maakt schokkende bewegingen als we door stroomrafels gaan. Hotsend en botsend sturen we een koers oost-zuidoost over een rommelige zee, weinig wind, stroom tegen en de motor bij.

De volgende ochtend zeilen we weer onder grootzeil en genua. De stroming is weg en de zee is rustig. In de middag zetten we nog even de gennaker tot we de uitloper van het hogedrukgebied in varen. Geen wind meer, motor aan, vlakke zee, grauwe lucht, heiig en donker aan de horizon. Stabiele atmosfeer, regen in de ochtend. We bakken weer een broodje.

Ook zaterdag is er geen wind.  Het wordt een hele mooie zonnige dag. Het heeft ook wel wat zo’n vlakke oceaan met hier en daar een rimpeltje. We zien een walvis, gelukkig op ruime afstand. Regelmatig zwemmen er dolfijnen gezellig een stukje mee. Zondag middag verwachten we weer wat wind. Tot die tijd zal de motor blijven knorren.

Na 43 uur, zondag ochtend, zetten we de zeilen weer. De zee is nog glad, maar de lucht is al in beroering gekomen. Er ontstaan wolkjes en er staat genoeg wind voor een vaartje van 5 knopen. Helaas niet voor lang. Om 15:00 gaat de motor weer aan voor de rest van de dag en een groot deel van de nacht. Pas op maandag ochtend 10 juni blijft de wind voldoende doorstaan. Met een knik in de schoot varen we verder.

We zeilen wel heerlijk, maar als we zo doorgaan, zullen we in het donker aankomen. Dus maar een rif in het grootzeil gezet en wat langzamer naar Horta. Als de zon opkomt worden we nog even overvallen door een regenbui, maar daarna zien we Faial met Pico op de achtergrond in volle glorie opdoemen.

Dinsdag 11 juni, na 14 dagen, 1884 mijl en 108 motoruren, varen we de haven van Horta binnen en meren af voor de meldstijger. We tanken diesel en klaren in. De havenmeester herkent Luna Verde en heet ons weer hartelijk welkom. Onze gegevens zitten al in de computer. We zijn weer terug in Europa, geen nieuwe stempels in ons paspoort.

We hebben het nog niet zo druk gezien in Horta. De haven is vol. We gaan voor anker om te wachten op toewijzing van een ligplaats. Tegen het einde van de middag komt er een plaatsje vrij aan de kademuur, waar boten vier-dik langs elkaar zijn afgemeerd. We zijn de vierde, en liggen precies voor het plekje waar we eerder ons logo op de muur geschilderd hebben. Best bijzonder om hier weer te liggen. Als er de volgende dag een boot vertrekt uit ons rijtje, schuiven wij op naar de plaats langs de kade. We willen hier een paar weken blijven.