Van Dominicaanse Republiek naar Turks en Caicos

Cockburn Harbour, South Caicos, zaterdag 13 april 2019.

We wilden dinsdagochtend, 9 april,  6:00 uur vertrekken uit Ocean World Marina in Puerto Plata, een kwartier voor zonsopkomst, om voor het donker ergens by Grand Turk in de buurt te ankeren. De avond tevoren hadden we afgerekend en geregeld, dat de haven autoriteiten ons om 5:45 uur een internationale “Despacho” zouden komen brengen, de noodzakelijke vergunning om te mogen vertrekken. Om 6:00 uur was er nog niemand. De official had zich verslapen en om 6:15 uur konden we weg, met een heuse “Despacho”.

We hadden een paar dagen eerder willen vertrekken, maar Thijs voelde zich niet fit, hoofdpijn en koorts, zodat het beter leek om nog niet gaan varen. Op de pompeuze gebouwen van de marina met het casino waren we echter snel uitgekeken. Van het zwembad nog wel gebruik gemaakt en ons ook door het courtesy busje naar de supermarkt laten brengen. Buiten de riante resorts vonden we twee charmante restaurantjes waar we lekker hebben gegeten.

De dinsdag werd een prachtige zeildag. Met een rustige zee de haven uit en daarna 87 mijl met windkracht 5 in 12,5 uur afgelegd. Precies voor het donker passeerden we de Three Mary’s, drie gevaarlijke rotsjes, die we al van ver zagen door de hoge golven die erover heen sloegen, en kwamen we bij Big Sand Cay, een plat, onbewoond eiland van ca. 3 km lang en 0,5 km breed, waar het anker voor het strand de grond in ging. We waren er de enigen.

De volgende dag 20 mijl verder naar Cockburn Town op Grand Turk, de hoofdstad van Turks and Caicos, om er in te klaren. Er is een grote Cruise-terminal. De andere kades zien er nogal ontredderd uit. Veel orkaanschade. Via de marifoon vragen we waar we moeten zijn. Dat is bij het Gouvernement Dock, nog half verwoest door de laatste orkaan, maar we kunnen ankeren achter een betonnen kademuur. De Johanna met Stephan en Berni ankert naast ons. Stephan weet het douane kantoor te vinden en helpt ons om met de dingy op het strand te komen. Inklaren in het noodgebouw achter op het haventerrein gaat vlot. We betalen $ 50 voor en cruising permit voor 7 dagen en begrijpen dat we bij het uitklaren nog eens $ 50 zullen moeten betalen.

Stephan en Berni waren er al eerder. Ze hebben al uitgevonden, dat het veel aangenamer is om achter het rif te ankeren voor Cockburn Town, 2 mijl verder. We volgen de Johanna door de Kittina Cut in het rif. Dan wordt het spannend. Het water is er prachtig aquamarijn blauw, maar slechts ca. 3 meter diep en bezaaid met rotsen en koraal bommen. Hier komt het aan op EBN (Eye Ball Navigation), zo staat dat op de kaart. Alles gaat goed. Het is laagwater. We ankeren met 60 cm onder de kiel. Ook ligt hier nog een catamaran, de Gallileo, met Eric en Sari. We hebben met elkaar een gezellige sundowner op Luna Verde.

De Turks en Caicos eilanden zijn onderdeel van het Bahamas platform, kalksteen, dat vanuit de oceaan bodem oprijst tot een paar meter onder zeeniveau. Ze zeggen, dat Columbus hier is aangekomen. Het water is glashelder, je hebt geen snorkel nodig om het anker te kunnen zien liggen. De stranden zijn de mooiste van de wereld. Het varen is er wel een echt avontuur. De diepte onder de kiel is in centimeters en obstakels moet je vermijden op zicht. Onze eerdere ervaring met het ontwijken van rotsen en koraal bommen was op de Stille Oceaan in lagunes die echter tientalle meters diep waren en waar je de obstakels relatief gemakkelijk kan onderscheiden. Deze obstakels liggen in water van maar 3 meter diep.

Donderdag verkennen we Cockburn Town. Met de dinghy naar het strand. Het blijft een kunst om droog aan land te komen. Het stadje lijkt uitgestorven. Vandaag is er geen cruiseboot en dan is alles gesloten. Niet alleen de obligate tax-free shops en souvenirwinkels, maar ook het museum. Alleen de bank, de supermarkt en de doe-het-zelf winkel zijn open en een enkele kadoo winkel met eigen creaties. Na de laatste orkaan zijn er al veel gebouwen hersteld, maar ruines en scheepswrakken zijn ook duidelijk aanwezig. We drinken er een biertje aan het strand.

Vrijdag vertrekken we naar Cockburn Harbour, op het zuideiland van Caicos, een oversteek van 20 mijl. De Gallileo vertrekt voor ons en de Johanna volgt later. Er is nog weinig wind en halverwege zetten we de motor bij. We ankeren voor de kade van Cockburn Harbour. Het Government Dock heeft een prima dinghy landing. Conch-schelpen worden hier ook aangevoerd. Het is een specialiteit van Turks en Caicos. Conch worden verwerkt in allerlei gerechten en er is zelfs een conch kwekerij. Bij ons biertje bestellen we een portie conch-fritters, die we ons goed laten smaken. De fraaie schelpen mag je echter niet meenemen.

Voor zaterdag en zondag is er nog veel wind voorspeld, windkracht 6. Op advies van een Engels jacht, dat hier al een paar dagen ligt, verkassen we een halve mijl om onder de beschutting van Long Cay te komen in wat rustiger water, net voorbij een klein rifje. Turend op het echolood en met Wilma op de uitkijk vinden we de weg. Ons anker doet het uitstekend en hakt zich onmiddellijk diep in de grasbodem. Het is weer laagwater. Nu hebben we  30 cm onder de kiel, maar we liggen een stuk rustiger. We besluiten om hier nog een paar dagen te blijven.

San Juan, Puerto Rico, en dan naar Puerto Plata, Dominicaanse Republiek

Ocean World Marina, Cofresi/Puerto Plata, Dominicaanse Republiek, zaterdag 6 april 2019.

Het had wel wat om achter ons anker te liggen midden in de haven van San Juan, de hoofdstad van Puerto Rico en de plek waar het moderne Amerika ooit begon. San Juan werd gesticht in 1521. Nu varen Cruiseboten af en aan. Een lange stoet taxi’s brengt de passagiers naar het oude stadsdeel, dat vergeven is van touristen. In de haven zijn gevestigd de Club Nautico en Marina San Juan. Marina San Juan heeft een bewaakte dinghy steiger, waar we voor $ 10 per dag de bijboot achterlaten. Volgens de dames van het havenkantoor is het openbaar vervoer niet betrouwbaar. Ook taxi’s niet. Ze raden ons aan om een Uber-app te downloaden. Dat doen we. Het werkt perfect. Binnen enkele minuten een auto. Voor weinig geld laten we ons naar Old San Juan brengen. We slenteren door de straten en genieten van de sfeer. Op aanraden van de chauffeur eten we Mofongo, een lokaal gerecht van gepureerde banaan met vleessaus, in het restaurant Ajo Del Pais, aan de Calle San Francisco in het hartje van de oude stad. Lekker en erg gezellig.

Op 10 minuten lopen van de dinghy-steiger is er een Pueblo, een goed uitgeruste supermarkt in het moderne San Juan. We moeten wel twee keer een 6-baans snelweg oversteken. Dat blijkt een heel avontuur. Wel een zebra, maar geen stoplichten en Puerto-Ricanen, die zich op een racebaan wanen. Zwaaiend weten we ze tot stoppen te bewegen. In twee keer vullen we onze voorraad en ook de vers-spullen weer aan.

Woensdag 3 april willen we vertrekken. Er is 15 knopen wind voorspeld uit Oost-NoordOost. Dinsdag klaren we uit. Customs en Immigration zijn gevestigd in de cruiseterminal, 20 minuten lopen. Het is er op dat moment uitgestorven en we worden vlot geholpen aan de nodige uitreispapieren. Met een uurtje zijn we weer aan boord.

Eerst nog even de dieseltank bijvullen en dan  gaan we. Zoals voorspeld staat er een leuk briesje als we San Juan verlaten. We zeilen ongeveer 140 gr. aan de wind onder grootzeil en genua. ‘s Middags trekt de wind nog wat aan tot 25 knopen. Het zeilt uitstekend, met ons nieuwe smetteloos witte grootzeil. We waren van plan om op weg naar de Dominicaanse Republiek eerst nog een tussenstop te maken in Arecibo op Puerto Rico, maar het gaat zo goed, dat we besluiten in een keer door te varen, ca. 280 mijl, twee dagen. Voor de nacht gaat er een rif in het grootzeil. Het blijft 20 knopen waaien.

Tegen de ochtend neemt de wind wat af en gaat het rif eruit. Het wordt al snel aangenaam warm. In de middag, net voordat het te warm zou gaan worden, verdwijnt de zon achter het grootzeil en zitten we heerlijk in de schaduw in de kuip. We zijn de eerste 24 uur goed opgeschoten, 149 mijl.

In de loop van de dag neemt de wind langzaam verder af en draait bovendien naar het oosten. We komen ruimer voor de wind te varen. De genua blijft niet meer staan. Omdat we verwachten dat de wind nog verder zal afnemen, besluiten we de genua op te rollen en met de motor bij onder grootzeil verder te gaan.

Als  we de nacht in varen maakt de Midnight Sun III, een catamaran de net vertrokken is uit Samana zich bekend. Het zijn Amerikanen en gaan dezelfde kant op als wij. Ze hebben de boot in Frankrijk gekocht en zijn nu onder weg naar Florida.

Langzaam wordt de zee ook wat kalmer waardoor het grootzeil goed blijft staan en we rustig de nacht door motoren. Het is nieuwe maan veel sterren en lichtjes van de Dominicaanse Republiek aan de horizon. We komen veel cruiseboten tegen op deze route, weinig vrachtverkeer. Een tanker, op aanvaringskoers, is zo vriendelijk is om voor ons uit te wijken.

Als het licht wordt naderen we Puerto Plata, een industriehaven met ernaast Playa Cofresi en de Marina Ocean World. Playa Cofresi heeft een heel mooi strand en er liggen een paar van de grote all-inclusifve resorts waar de Dominicaanse republiek beroemd om is. Ocean World blijkt een wat erg ambitieus opgezet pretpark met bar, restaurant en casino en zeer luxeappartementen, die eruitzien of ze nooit gebruikt zijn en nu al vervallen, en een marina. We hebben ervoor gekozen hier aan te komen, omdat de inklaringsprocedures verzorgd zouden worden door de marina en we geen problemen hebben met onduidelijke tips, die gevraagd zouden worden door Commandancia’s in andere plaatsen. Bovendien is het ook wel lekker om een paar dagen wal stroom te hebben, de was te doen en de accu’s weer helemaal op te laden.

Als we de marina oproepen op VHF 16, krijgen we geen antwoord, maar bij binnenkomst staat de havenmeester al klaar om ons op te vangen. Hij stelt zich voor als Erik en zal alles voor ons regelen. Eerst komen de Coast Guard, het Department of Drug Enforcement en de Intelligence aan boord voor inspectie. Ze vinden alles snel goed. Voor Customs wordt er een formulier ingevuld en dan moeten we met de paspoorten naar Immigration voor Visa en om $ 75 voor de boot en $ 12.50 per persoon te betalen. Iedereen is bijzonder vriendelijk. Alles is in een half uur geklaard en er wordt niet om tips gevraagd.

Als we ook de brandstoftank hebben bijgevuld kunnen we een plaatsje uitzoeken in de marina. Er is veel keus. De marina is erg leeg. Wel is er een behoorlijke wind opgestoken. We zijn blij dat we op tijd in de marina waren, want er rollen nu hoge golven door de haveningang. De vaste steigers met vingers lijken gebouwd voor mega-jachten. Bij laag water komt de stijger boven ons dek uit. Het maakt wel een zeer solide indruk. Met hulp van Erik meren we Luna Verde af met lange lijnen aan beide zijden zodat we vrij blijven van de kade en de deining soepel opvangen Erik heeft hier kennelijk veel ervaring mee.

Dan wordt het tijd om de omgeving te verkennen. We lopen langs het strand en raken bijna verdwaald in een van de immense resorts. Terug bij de haven vinden we een gezellig restaurantje, waar we lekker eten met een groot glas koud bier. We slapen die nacht uitstekend ondanks de deining.