Terug in Marina Rubicon

Marina Rubicon, zondag 11 augustus 2024

Na twee maanden weggeweest, voelt het alsof we weer thuis zijn. We genieten ervan. We zijn van plan om over een paar weken even terug te gaan naar Zaltbommel. Voor die tijd hopen we de belangrijkste klussen geklaard te hebben. Onze boiler is gaan lekken. Eerst een beetje, maar langzamerhand steeds meer. Hij is dan ook al meer dan 20 jaar oud. We besluiten hem te vervangen door eenzelfde type van 40 liter, 230V, 750W en met een dubbele spiraal; een voor verwarming met het koelwater van de motor en een voor verwarming met het water uit de centrale verwarming. Gelukkig nog steeds leverbaar, met exact dezelfde maten, maar wel veel fraaier, nu in roestvrijstalen omhulling. Via de werf op de haven bestellen we er een. Hij moet uit Barcelona komen en kan er binnen een week zijn. In de tussentijd verwijderen we de oude boiler. Het is krap in de machine kamer, maar na enig passen en meten kan Thijs op de motor kruipen, de boiler losmaken en uit de machinekamer schuiven, waarna Wilma hem kan aanpakken. Op dezelfde wijze moeten we de nieuwe boiler er ook weer in kunnen krijgen.

In afwachting van de nieuwe boiler werken we de lijst met kleinere klussen af. We conserveren de watermaker, de generator en de motor. Het lijkentouwtje in het onderlijk van het grootzeil was losgekomen doordat het stiksel in het zonlicht was verteerd. Met onze onvolprezen “Speedy Sticher”, een bijzonder handige naai-priem, naaien we de bevestiging weer vast. We spuiten de zeilen af met zoet water, laten ze drogen en rollen ze weer op. Om de genua gaat een beschermingshoes. We maken alle kabels van onze korte golf zend/ontvanger los om de contacten schoon te maken, waarna hij het weer lijkt te doen. We vervangen een gecorrodeerde waterinlaat van de airco en we maken ook onze handlenspomp weer gangbaar.

Nadat de nieuwe boiler gearriveerd was, zijn we nog wel even bezig geweest om passende slangtules te vinden voor de slangen van het water, van de motor en van de centrale verwarming. We hebben de boiler ophangen en de slangen weer aangesloten. Best spannend was het om te zien of alles het weer deed. Het is gelukt, er lekt niets meer en we hebben weer een warme douche aan boord.

Terug naar Lanzarote, 787 NM, 6 dagen

Marina Rubicon, Playa Blanca, Lanzarote, zondag 11 augustus 2024

We hadden een bijzondere ontmoeting vlak voordat we vertrokken uit de Azoren van Vila do Porto op Santa Maria. De Duitse single-handed zeilster Susan Huber brengt een nieuwe laag anti-fouling aan op haar aluminium schip Nehaj. Een bijzonder stoer schip, ontworpen door Koopmans en gebouwd in Sneek.

Net als Bernard Moitessier 50 jaar geleden zeilde ze de wereld rond. Nu vertrekt ze voor de tweede keer om “Le Longue Route” te varen, non-stop, naar Kaap de Goede Hoop onder Australië langs naar Kaap Hoorn en dan terug naar de Azoren in 8 maanden.

Bij het uitklaren op Santa Maria geeft ze Santa Maria op als bestemming met verwachte aankomst tijd maart 2025. Samen met Katja en Ansgar van de Umiak zijn we maar met een klein clubje om haar uit te zwaaien. Een emotioneel moment.

Een paar dagen later, op donderdag 18 juli, vertrokken ook wij uit Vila do Porto op Santa Maria. Het plan was om via een tussenstop op Porto Santo terug te varen naar Lanzarote. We verwachtten al niet veel wind, maar van de 13 knopen voorspelde wind krijgen we er maar 8. Met behulp van de motor houden we een vaartje van 5 knopen aan.

De eerste nacht is heel mooi met een heldere hemel en een bijna volle maan slechts even verstoord door een klein buitje, dat verdwijnt zodra de zon opkomt. Het gaat dan ook wat meer waaien. De motor gaat uit en we zeilen 60 graden aan de wind onder een blauwe hemel. De volgende nachten groeit de maan steeds voller. We zeilen met een mooi vaartje af en toe met een rif in het grootzeil als de wind wat aantrekt.

Op zondag 21 juli, op het einde van de middag groeien kleine wolkjes plots snel aan tot stevige stapelwolken. De wind valt weg. We verwachten dat de wind heftiger terugkomt en uit voorzorg reven we het grootzeil. Het blijkt een verstandige keus. Na twee uur is alles weer normaal en varen we weer 60 graden aan de wind, nu omringd door regenbogen en buien die voor ons langsgaan.

Langzamerhand wordt het wordt steeds minder aantrekkelijk om een tussenstop op Porto Santo te maken. Om de haven te bereiken moeten we het laatste stuk hoog aan de wind en in de verte zien we zware regenbuien boven het eiland hangen. Op maandag besluiten we daarom Porto Santo maar over te slaan en twee dagen door te varen naar Lanzarote. Voorraden genoeg aan boord.

Met 15 knopen ware wind uit het Noordoosten is het lekker varen, ongeveer halve wind. We naderen de Canarische eilanden. Na 4 dagen geen schip gezien te hebben, zien we ons op het scherm van de AIS nu opeens omringd door grote schepen. De meeste passeren op ruime afstand, behalve de MS Berryl, een 366 meter lange container carrier. Die ligt op aanvaringskoers. We roepen hem op en op ons verzoek krijgen we een “wide berth”. Hij verandert van koers en vaart op 2 mijl achter ons langs. We bedanken hem nog even als hij passeert.

Een uur of drie voordat we Playa Blanca bereiken wordt het mistig en valt de wind weg. Pas als we langs de zuidkant van het eiland varen gaat het stevig waaien. Woensdag, om 5 uur, in het donker en met een dikke windkracht 5 lopen we de haven binnen en meren af bij de receptie om de volgende ochtend weer in te klaren.