Porto Santo, Luna Verde op beton

Porto Santo, 24 augustus 2010

Verf en penselen gekocht om onze naam toe te voegen aan de vele die op de kademuur “vereeuwigd” zijn. Leuk werkje, veel bekijks en veel vragen waar je op Porto Santo verf en penselen kan krijgen.

Porto Santo heeft een strand, iets wat Madeira mist, waardoor er dagelijks een veerboot op en neer gaat om strandliefhebbers heen en weer te brengen.

We fietsen een dag, we wandelen een dag en we maken een rondrit over het eiland met een open bus. De bus brengt ons naar alle uitkijkpunten van het eiland.

De inrichting van het eiland is wat rommelig. Nog geen planoloog aan te pas gekomen. Zo hier en daar ook gestrande projecten met een roestende bouwkraan en een roestende grondverzetmachine.

Toch bekoort het eiland. Het is klein en overzichtelijk. Columbus is er getrouwd en heeft er een paar jaar gewoond. Bij de jaarlijkse herdenking van dit feit speelt onze charmante havenmeester de rol van de vrouw van Columbus. Maar na een week zijn we er lang genoeg geweest.

Van Lagos naar Porto Santo (Madeira), halve wind, 150 mijl per dag, drie dagen

Porto Santo, 20 augustus 2010

Van Lagos naar Porto Santo is ca. 450 mijl, koers WZW. Met een  daggemiddelde van 150 mijl is dat ongeveer 3 dagen en met een wind varierend tussen 10 en 20 knopen uit NNO belooft dat een heerlijk tochtje te worden. Aan de wat hoge golven, dit keer 2,5 meter uit het noorden, zijn we inmiddels al een beetje gewend, en de voorspelling is afnemend.

We vertrekken s’middags om 4 uur en lopen al snel in een rechte lijn 7-8 knopen op onze bestemming af. Na het kruisen van drukke shipping-lanes voor Lagos is er weinig scheepvaart meer te bekennen. Voor de nacht voelen we ons wat veiliger met wat minder zeil en reven we een stukje. Er blijft dan nog altijd een vaart van 6-7 knopen over. De eerste nacht is erg mooi. Heel helder en heel veel strerren met een klein wassend maantje. We doen wachten van 3 -4 uur, en proberen elkaar steeds 3 uur slaap te gunnen. Dat blijkt heel goed te werken. Omdat Wilma de eerste dagen last blijft houden van zeeziekte, leer ik steeds beter te koken op een slingerend schip.

De tweede nacht trekt het volledig dicht. Aarde donker, niets te zien. Golven komen nog steeds van opzij en af en toe schuiven we dwars van een golf af. Dat is een “raar gevoel” als je niets ziet. De stuurautomaat heeft nergens problemen mee en houdt ons netjes op koers. Om de 20 minuten kijken we op de radar of er mogelijk andere schpen zijn. Twee schepen passeren ons op een ruime afstand van meer dan 5 mijl. Verder niets te zien. Nooit eerder hadden we een leeg radar scherm op een bereik van 24 mijl.

De derde nacht is de maan inmiddels wat gewassen en de bewolking wat minder, zodat we na enig wennen aan het donker toch voortdurend een horizon zien. Dat is wel prettig, vooral omdat de hoogte van de golven vrijwel niet afneemt. En dan doemt de volgende morgen het vulkanisch gebergte van Porto Santo, een kleiner eiland van de Madeira groep, op aan de horizon. Om 14:00 uur zijn we afgemeerd in de marina, waar we van plan zijn om een paar dagen te blijven. We moeten nog verf en kwasten kopen om net als velen voor ons, het logo van de boot met onze namen op de kademuur te schilderen.

Lagos, vallende bouten en een oververhitte boiler

14 augustus 2010

Pinta da Piedade bij Lagos

Bij het binnenvaren van Lagos komt ons de drukte tegemoet. Dit is dus de Algarve. Heel mooi weer, hele mooie marina en heel veel mensen.
Fomaliteiten worden snel afgehandeld. We meren af, ruimen de boot op, spoelen het dek af en doen snel wat boodschappen. We zwemmen heerlijk aan het strand naast de haven.
Het oude Lagos met karakteristieke straatjes wordt overspoelt met toeristen. Er is een overweldigend aanbod van eten, drinken en souveniers.

Op een moment horen we iets vallen op het dek. We liggen rustig in de haven en er is weinig wind. We schenken er dan nog niet veel aandacht aan, tot we de volgende dag en sluitring vinden op het kajuitdak. Als die uit de mast is gevallen, dan moet er boven iets los zitten. We zien niets, maar zijn er niet gerust op. Als we even later ook nog een bout vinden in het gangboord, moet er echt iets mis zijn. Aan de verstaging is niets te zien en ook het lopend want lijkt helemaal in orde tot we per ongeluk tegen de spi-boom stoten en die op het dek valt. De lummel-bout uit de halshoek is weg….. Op de naastgelegen werf laten we een nieuwe sluiting maken en borgen die met kit. Voortaan zullen we de beslagen regelmatig controleren

Als we de volgende dag willen vertrekken naar Porto Santo, blijkt er stoom in plaats van warm water uit de boiler te komen. Dat is best schrikken. Kennelijk te heet geworden. Het verwarmingselement blijkt voorzien van een eigen thermostaat, die is blijven hangen. We draaien de thermostaat  terug naar 40 gr. en controleren of hij netjes afslaat. Als dat gebeurt durven we alles weer in elkaar te zetten en zijn we toch vertrokken.

Verder via Sines naar de Algarve (Lagos)

Lagos, 12 augustus 2010

Volgende dag van Cascais verder naar het zuiden naar Sines, met weinig wind, maar weer regelmatig vergezeld door dartele dolfijnen. Het lijkt alsof ze af en toe omhoog kijken om te zien of je nog aan de reling staat. Hier nog een filmpje voor de liefhebbers.

Nog meer dolfijnen

De dolfijnen zwemmen geruime tijd met ons mee. Snelheid 6.5 knoop. Er moet iets aantrekkelijks zijn aan ons onderwaterschip. Misschien is onze vleugelkiel wel erg sexy.

Om 17:00 uur maken we vast in Sines met de bedoeling er een dagje te blijven. Het is een kleine marina en Sines bied een gezellig soort vakantievertier.

Van Sines nog een dag verder met behulp van de overheersende noordelijke wind, die af en toe versterkt werd door het warmte laag boven Iberie. Om de Cabo de Sao Vincente, de hoekpunt van Europa, komen we in de Algarve.

Cabo de Sao Vicente 

Ook hier wakkert de wind behoorlijk aan als we de hoek om gaan en we de Portugese westkust voorlopig verlaten. We bereiden ons in Lagos voor op de oversteek naar Madeira.