Van Bermuda naar de Azoren, 1884 mijl, 14 dagen, worstelen met weinig wind

 

 

Horta, Faial, Azoren, zaterdag 15 juni 2019.

Wij zijn op tijd op Bermuda. Michiel komt woensdag 22 mei met Britisch Airways via Londen om met ons mee te varen naar de Azoren. Dan is het wachten op gunstig weer. We zijn niet de enigen. Meer dan 50 schepen, waaronder vijf Nederlandse, volgen met spanning de tropische storm Andrea, vanaf Florida onderweg naar Bermuda. Verschillende boten zoeken een gunstiger ankerplekje. Gelukkig ontwikkelt Andrea zich niet tot een orkaan, maar vult langzaam op. Het blijft bij uitschiets van 30 knopen wind.

Op vrijdag, het is dan 24 mei, is er een party bij de Port Officer van de Ocean Cruising Club. Ieder neemt zijn eigen hapje en drankje mee, plus iets om te delen. Het is er gezellig druk. De wraps met guacamole van Wilma vinden gretig aftrek. We komen  oude bekenden tegen. Het was heel bijzonder om Amy en Roger van de Shango weer te zien. Met hen hadden we vijf jaar geleden een etentje in een huiskamer restaurant op Vanuatu. We halen mooie herinneringen op. Niet eerder is de opkomst zo groot geweest, zeker veertig boten van verschllende nationaliteiten, de meeste opweg naar de Azoren.

Op zaterdag hebben we met de Nederlanders een barbecue onder het afdak van de plaatselijke feesttent. Maaike Saadet gaat pal noord naar Halifax in Canada. De anderen gaan naar de Azoren, minder koud.

Bermuda maakt de indruk van vergane glorie. Het is er super Brits en krankzinnig duur. In de supermarkt betalen we voor een halve liter yogurt  $4,99, voor een blikje bier $2,40 en een bloemkool kost $9,99. Het wordt een beetje goed gemaakt door de belastingvrije diesel van $0,66 per liter, die we kunnen krijgen bij de duty-free pomp in Dockyard, twee uur varen van onze ankerplek.

In het weekend van 26 mei zijn de diepe depressies met frontale storingen verdwenen. Het weer begint er gunstig uit te zien om te vertrekken. De klassieke route is eerst noordelijk, tot ongeveer 40 NB, en dan oost naar de Azoren. Een groep Engelse boten vertrekt op maandag. Wij gaan een dag later op dinsdag 28 mei. Er ontwikkelt zich dan een hoog tussen Bermuda en de Azoren, dat met 5 knopen naar het noordwesten beweegt. Een depressie op de 40-ste breedte graad beweegt zich met een snelheid van 25 knopen naar het oosten. Als dat zo zou blijven, zouden we de hele route met een bakstagwindje kunnen varen.

We vertrekken met de Zeester met Denis en Natasha en hun twee dochters, de K’dans met Gerard en Karina, de Maximo met Eric en Marleen en wij met de Luna Verde. We zijn er klaar voor, alleen de wind laat ons nog even een beetje in de steek. De eerste dagen worstelen we ons, afwisselend voor de wind dan weer met een bakstagwind, in de richting van de 40-ste breedtegraad. Het gaat langzaam. Als de zeilen gaan slaan door geslinger op de golven bij weinig wind, rollen we ze weg en gaat de motor zachtjes aan.

Dan blijkt dat de meter voor de windrichting een afwijkende waarde aangeeft. We controleren de bedrading en verbindingen onder deks, maar kunnen niets vinden. Bijft niets anders over dan dat het aan de gever in de masttop ligt. Het vaantje staat wel in de goede richting. Voorlopig zullen we het zonder electronische meter moeten en kunnen we niet automatisch sturen op de windhoek.

Het is zondagmiddag 2 juni. Na 5 dagen en met 20 motoruren hebben we toch al 645 mijl afgelegd en zijn we aangekomen op de 37ste breedtegraad. De Nederlandse schepen zijn wonderlijk dicht bij elkaar gebleven. Dagelijks hebben we e-mail contact en soms zelfs marifoon contact.

De wind wordt daarna gunstiger, neemt toe tot 12-15 knopen en draait naar zuid. We proberen de gennaker. Die staat er vlot op. Helaas gaat het al snel te heftig. De stuurautomaat kan het maar net bijhouden. Na een uurtje besluiten we het zeil toch maar weer weg te halen.

Onder genua en grootzeil gaan we daarna heerlijk comfortabel verder met halve wind, 15-20 knopen met uitschieters naar 25. Het is super mooi zeilen. Met een ONO koers zeilen we richting 40ste breedtegraad, in het begin met anderhalve knoop stroom tegen, daarna met meer dan twee knopen stroom mee. Over de grond gaan we regelmatig meer dan tien knopen. Twee dagen lang, tot dinsdag avond, veranderen we niets aan koers en zeilen.

Op dinsdag 4 juni noteren we een 24-uurs afstand van 189 mijl, de grootste afstand deze tocht tot nu toe. Daaarna is de wind weer op. We hebben nog steeds twee knopen stroom mee en besluiten de motor zachtjes bij te zetten tot de wind weer aantrekt. Het wordt een mooie avond met een vlakke zee en een heel klein maantje, dat langzaam groter wordt.

Om middernacht, na 6 uur op de motor gevaren te hebben, trekt de wind weer aan tot 15-20 knopen en zeilen we verder. Het gaat steeds harder. Het lijkt erop dat we 3-4 knopen stroom mee hebben. Het log geeft nu regelmatig 11-12 knopen aan, totdat woensdag 5 juni rond het middag uur de wind weer weg is en we verder gaan met hulp van de motor. Het laatste etmaal hebben we dank zij de stroom 191 mijl afgelegd, weer een record op deze tocht. We zijn inmiddels aangekomen op de 40-ste breedte graad. Dan neemt de stroom af en verandert van richting, soms mee soms tegen en soms dwars. Aan het begin van de avond kan de motor weer uit en zeilen we de nacht door.

Donderdag ochtend 5 juni zeilen we met een licht briesje over een vlakke zee. Ideaal weer om de gennaker weer te proberen. Met 6 knopen halve wind maken we 6 knopen vaart. Na een heerlijke dag zeilen halen we de gennaker er weer af. De verwachting voor de nacht is kans op regen met uitschieters in de wind.

De nacht is onrustig. Er passeren buien in de vroege ochtend. De boot maakt schokkende bewegingen als we door stroomrafels gaan. Hotsend en botsend sturen we een koers oost-zuidoost over een rommelige zee, weinig wind, stroom tegen en de motor bij.

De volgende ochtend zeilen we weer onder grootzeil en genua. De stroming is weg en de zee is rustig. In de middag zetten we nog even de gennaker tot we de uitloper van het hogedrukgebied in varen. Geen wind meer, motor aan, vlakke zee, grauwe lucht, heiig en donker aan de horizon. Stabiele atmosfeer, regen in de ochtend. We bakken weer een broodje.

Ook zaterdag is er geen wind.  Het wordt een hele mooie zonnige dag. Het heeft ook wel wat zo’n vlakke oceaan met hier en daar een rimpeltje. We zien een walvis, gelukkig op ruime afstand. Regelmatig zwemmen er dolfijnen gezellig een stukje mee. Zondag middag verwachten we weer wat wind. Tot die tijd zal de motor blijven knorren.

Na 43 uur, zondag ochtend, zetten we de zeilen weer. De zee is nog glad, maar de lucht is al in beroering gekomen. Er ontstaan wolkjes en er staat genoeg wind voor een vaartje van 5 knopen. Helaas niet voor lang. Om 15:00 gaat de motor weer aan voor de rest van de dag en een groot deel van de nacht. Pas op maandag ochtend 10 juni blijft de wind voldoende doorstaan. Met een knik in de schoot varen we verder.

We zeilen wel heerlijk, maar als we zo doorgaan, zullen we in het donker aankomen. Dus maar een rif in het grootzeil gezet en wat langzamer naar Horta. Als de zon opkomt worden we nog even overvallen door een regenbui, maar daarna zien we Faial met Pico op de achtergrond in volle glorie opdoemen.

Dinsdag 11 juni, na 14 dagen, 1884 mijl en 108 motoruren, varen we de haven van Horta binnen en meren af voor de meldstijger. We tanken diesel en klaren in. De havenmeester herkent Luna Verde en heet ons weer hartelijk welkom. Onze gegevens zitten al in de computer. We zijn weer terug in Europa, geen nieuwe stempels in ons paspoort.

We hebben het nog niet zo druk gezien in Horta. De haven is vol. We gaan voor anker om te wachten op toewijzing van een ligplaats. Tegen het einde van de middag komt er een plaatsje vrij aan de kademuur, waar boten vier-dik langs elkaar zijn afgemeerd. We zijn de vierde, en liggen precies voor het plekje waar we eerder ons logo op de muur geschilderd hebben. Best bijzonder om hier weer te liggen. Als er de volgende dag een boot vertrekt uit ons rijtje, schuiven wij op naar de plaats langs de kade. We willen hier een paar weken blijven.

 

 

 

Naar Bermuda, weinig wind, heftig onweer, het wordt fris

St.George’s, Bermuda, zondag, 19 mei 2019.

We hadden veel te klussen in Nassau, maar ook het weer was niet gunstig om te vertrekken. Elke 5 dagen kwam er een front over van Florida richting Bermuda.

Op zondag 12 mei lijkt er zich een hogedrukgebied te ontwikkelen over Bermuda-Azoren, dat de fronten op een afstand moet houden. Het ziet er gunstig uit om te vertrekken. We staan vroeg op en verlaten rond het middag uur de Bahama-bank door het Douglas Channel tussen Booby Island en Rose Island door. Het aquamarijn maakt plaats voor het donker blauw van de oceaan die hier 2000 meter diep is.

Met windkracht 4 uit het zuidoosten varen we de nacht in. De maan is half en geeft al veel licht. Die eerste nacht worden we verrast door een fraai schouwspel van weerlicht aan de horizon. Op onze route blijft het gelukkig rustig.

De volgende nacht mogen we het onweer zelf van dichtbij meemaken. Op de radar hadden we de buien al zien aankomen. Als bliksemafleider hangen we aan beide zijden van de boot een dikke koperen kabel vanaf de mast via de verstaging en de zee-reling in het water. Op de top van de mast hebben we permanent een afleider voor statische lading gemonteerd. Marifoon, EPIRB en smartphones leggen we ter bescherming in de oven. En dan breekt vlak na middernacht het spektakel los. Nooit eerder hebben we zo’n schouwspel meegemaakt. Het lijkt daglicht geworden. Het flitst, knalt en dondert aan alle kanten om ons heen. De wind wakkert aan tot 40 knopen, stormachtig, windkracht 8, en de regen stort neer in de vorm van massief water. De zeilen hadden we al geborgen. Met de motor zachtjes aan lopen we voor de wind weg. Binnen wachten we het oorverdovend spektakel af. Het duurt best lang. We vinden het ook best eng. Pas na een half uur begint de wind weer wat af te nemen, de bliksem wordt minder en na een uur is het weer donker. We halen opgelucht adem. Alles is goed gegaan, maar dit hoeven we niet nog een keer mee te maken.

Dinsdag, draait de wind wat naar het zuiden en neemt langzaam verder af. We zeilen met de motor bij. Woensdag ochtend om 6:00 is er geen wind meer. Pas om 17:00 komt de wind weer terug, maar nu uit het noord- noord westen. Voor het eerst sinds lange tijd zeilen we weer eens onder helling, aan de wind.

Het wordt ook kouder. De temperatuur van het water is van dik 29 op de Bahamas afgenomen naar 25 graden en ’s avonds kleden we ons warm aan. Het is duidelijk dat we het Caribisch gebied verlaten hebben. Het ochtendgloren ziet er anders uit.

De maan wordt voller en bezorgt ons heldere nachten. Elke dag downloaden we een grib-file met het overzicht van de ontwikkeling van de wind. We proberen stiltes te vermijden. Donderdag lukt het nog om 10 tot 15 knopen wind te houden, maar daarna gaat de motor aan voor het laatste stuk in een rechte lijn naar St. George’s.

Het is volle maan als we Bermuda naderen. We melden ons over de radio bij Bermuda Harbour Radio. Na 6 dagen, en 832 mijl meren we af bij het inklaringskantoor op Ordnance Island, St. George’s

Nassau

Nassau, New Providence, Bahamas, Zaterdag 11 mei 2019.

Na 14 dagen in Nassau vertrekken we morgen naar Bermuda. Het weer is niet erg stabiel. Regelmatig gaan er depressies met bijbehorende fronten en regen over Bermuda. Nu ligt er even een hoge druk gebiedje over Bermuda. We verwachten daardoor met zuidoostelijke wind te vertrekken en met westelijke wind aan te komen. Onderweg regenbuien en misschien ook nog een stukje windstil. We nemen afscheid van Peter, die de marina managed op een leuke amicale manier. Hij heeft dezelfde aandacht voor iedereen, of het nu de bemanning van een megajacht is of een zeilend gezin.

Vanaf onze aankomst in Nassau op zondag 28 april, zijn we druk bezig geweest, vooral met de reparatie van de generator, waarvan de ventilator gecrasht was. Er gaat veel tijd heen met het uitzoeken of het onderdeel ergens voorradig is en geleverd kan worden. Ook is het niet eenvoudig om hier onderdelen naar toe gestuurd te krijgen. Op goed geluk bestellen we een nieuwe ventilator in Nederland, wetend dat de kans groot is dat het onderdeel met grote vertraging door de douane komt. We sturen ons cruising permit op naar Nederland om bij de zending te sluiten en wachten af. Fedex belooft de zending woensdag 8 mei af te leveren.

Ook in Nassau zijn er veel technische voorzieningen. Tiffany runt er een marine-diesel-service bedrijf op 15 minuten lopen van de haven en ze doet er ook de verkoop en service voor Fischer Panda generators, als subsidiary van de vestiging in Fort Lauderdale, USA.
In afwachting van de zending uit Nederland, proberen we ook via haar een nieuwe ventilator voor de generator te krijgen. Helaas wordt ze niet erg geholpen vanuit de VS. Daar beweert men doodleuk dat een dergelijk onderdeel niet bestaat, ze herkennen het onderdeel nummer niet en willen ze eerst een foto zien om te weten waar het over gaat. Vervolgens wordt er niet meer gereageerd op e-mail. Uiteindelijk belt Thijs op vrijdag 3 mei met Fischer Panda in Duitsland waar ze het probleem snel begrijpen en dezelfde dag nog een ventilator naar Fort Lauderdale sturen. Het komt daar op maandag aan. Tiffany heeft een courier, die het onderdeel vervolgens naar Nassau brengt en op donderdag 9 mei kunnen we de nieuwe ventilator monteren en loopt de generator weer perfect. Tegelijkertijd laat Fedex ons weten, dat de zending uit Nederland vertraagd is en op zijn vroegst maandag 13 mei zal aankomen. We zijn dan al weg, zodat dat pakje retour afzender kan.

In de tussentijd hebben we Nassau verkend.De grote attractie hier is natuurlijk Atlantis, de nagebouwde verzonken stad op Paradise Island met prachtige aquaria met alle soorten vissen inclusief haaien en roggen, in een gigantisch resort met “river rides”, “waterslides”, “pools” en “beaches”, alles op zijn Amerikaans perfect aangelegd en georganiseerd. We genieten erg van ons dagje-uit.

De marina, waar we liggen, is ook niet verkeerd. Er is een zwembad en we leren er een aantal Amerikaanse cruisers kennen, die op de Bahamas de winter doorbrengen en dan weer terug gaan naar de Amerikaanse westkust. Van George en Lisa van de Bay Wind leren we, waar je de beste Conch-salad ter wereld kunt krijgen. Het is de Blue Hole, een klein tentje naast de oprit van de brug naar Paradise Island. Het is er gezellig en de Conch Salad smaakt ons inderdaad uitstekend. Toen we op Turks en Caicos voor het eerst de grote reuzenzeeslakken zagen vonden we dat best bijzonder, maar inmiddels zijn we talloze bergen schelpen van de reuzenzeeslak tegengekomen, die hier in veel gerechten wordt verwerkt. De schelp mag overigens niet meegenomen worden.

Tot onze grote verrassing komen we hier ook de Southern Cross tegen. De catamaran met Steve, die we kennen van de wereld reis. Steve heeft de wereldreis met verschillende opstappers gevaren en zeilt nu met Diny, een Nederlandse zeilster. We zakken lekker door en halen veel leuke herinneringen op.

Naast de marina ligt de Nassau Yacht Club, opgericht in 1932. Prins Phillip heeft er nog wedstrijden gezeild. We worden verwelkomd als gast uit Scheveningen en reserveren een plaatsje in de dining room voor het diner. Als dan ook de Commodore er blijkt te zijn is het een mooie gelegenheid om onze clubvlaggen uit te wisselen. Het wordt een gezellige avond en we moeten beloven dat we nog eens terugkomen.

Aan boord bereiden we ons alweer voor op vertrek naar Bermuda. Voorraden worden weer aangevuld en we controleren alle technisch zaken nog een keer.
De stuurautomaat was onderweg uitgevallen en sinds lange tijd hebben we de reserve automaat gebruikt. De meest voorkomende oorzaak is slechte contacten. We vervangen de aansluitdraden en ook de koolborstels. Daarbij blijkt het collectorhuis vol koolpoeder te zitten, dat we er met de stofzuiger uitzuigen. Daarna doet hij het weer perfect.
Onderweg gaf ook de oliedrukmeter van de hoofdmotor een waarschuwingssignaal. We zoeken het probleem in de oliedruksensor. Daar blijkt, dat de aansluitdraad los zit, wat eenvoudig te verhelpen is. De motor en generator krijgen meteen ook een oliebeurt, we laten de kleppen van de generator stellen en vervangen uit voorzorg de koelwater-impeller.
Bij controle van de watermaker blijkt na 7 jaar probleemloos werken, een van de pompen te lekken. Geen onbekend fenomeen. We hebben een reserve pomp aan boord. Het is even een klusje om de pomp te vervangen, maar alles doet het weer.

 

Bahamas

Nassau, New Providence, Bahamas, donderdag 2 mei 2019.

Het plan was om van Cockburn Harbour over de Caicos Bank naar Providenciales te varen. Het is er niet diep. Met de zon in de rug moeten we de diepte kunnen schatten aan de kleur blauw van het water. We moeten rotsen en koraalbommen onder water kunnen zien en kunnen ontwijken. Mogelijk zouden we halverwege een stop moeten maken als de zon te hoog komt. Maar eerst willen we twee dagen wachten tot het weer wat rustiger wordt en het water vlakker. Het waait nog 20 knopen. We liggen hier goed in gezelschap van de Dandelion met John en Sue, die op terugreis zijn van hun tocht rond Kaap Hoorn.

Maandag ochtend 15 april mei zijn we klaar voor vertrek. We starten de generator nog een keer. Dan horen we een oorverdovend lawaai, alle lampjes springen op rood en de generator stopt. De ventilator is gecrasht. De vinnetjes zijn door het generatorhuis geslingerd. We vermoeden grote schade.

De dichtstbijzijnde dealer/service van de generator is in Nassau op New Providence, 450 mijl verder. We besluiten om de Caicos bank dan maar over te slaan en in korte stukjes door de Bahamas naar Nassau te gaan. Er wordt weinig wind verwacht voor de komende dagen. Stroom kunnen we maken met de extra dynamo op de hoofdmotor, niet ideaal, maar goed te doen. We beperken het stroom gebruik door de diepvries uit te zetten. We houden een koelkast aan. Dinsdag 16 april vertrekken we en gaan om de Caicos bank heen naar Clarence Town op de zuidpunt van Long Island. We (motor-)zeilen met 10 knopen wind schuin van achteren. Zo blijven de accu’s goed vol. Donderdag ochtend, 18 april komen we aan bij  de Flying Fish marina in Clarence Town. De marina is half leeg, maar alle plaatsen blijken gereserveerd. Wel kunnen we diesel tanken. We ankeren tegenover Clarence Town onder Strachan Cay in zand met 50 cm water onder de kiel. We vinden het nog steeds ongelofelijk zo helder als het water hier is.

Vrijdag 19 april waait het weer hard. We blijven aan boord. De Seagoddess met Pip en Jeffrey ankert naast ons. We waren buren in Martinique en kunnen nu weer gezellig bijpraten. Zaterdag gaan wij met de bijboot naar de kant om het stadje te verkennen en uit te zoeken of we hier voor de Bahamas kunnen inklaren. Dat kan bij het vliegveld, een behoorlijk eind uit de buurt, zodat we de gele Q-vlag maar in het want laten wapperen. Er is een aardige herberg, met uitstekend internet, maar verder is hier niets te beleven. Een mooie gelegenheid om de generator verder uit elkaar te schroeven. Dan blijkt dat de koelventilator wel in stukken door de generator is geslingerd is, maar waarschijnlijk niet veel verdere schade heeft aangericht. Mogelijk zijn we geholpen met alleen een nieuwe ventilator.

De Seagoddess vertrekt zondag ochtend, 21 april. Wij wachten tot de wind  is afgenomen tot 10-15 knopen en vertrekken in de middag naar George Town, de hoofdstad van de Exuma’s, om daar de volgende ochtend aan te komen. In de nacht gaan we door een paar buien met stevige windstoten. Tegen de ochtend klaart het op en ankeren we tegenover George Town in Elizabeth Harbour voor de strandbar “Chat and Chill” tussen de Maximo en Seagoddess. Drie Nederlandse boten naast elkaar.

Het is hier een ongelofelijk mooi cruisers paradijs. Het is er ondiep, maar met onze diepgang van net onder de 2 meter kunnen we overal goed komen. We hebben geluk, dat hier net de National-Family-Island-Regatta gehouden wordt, een mooi spektakel met zwaar overtuigde werkboten.

We blijven hier een paar dagen. Het is er gezellig. Met de bijboot naar George Town, aan de overkant, tegen de wind in, is een natte rit. Wilma is zo stoer om met regenjack aan, voor in de bijboot, de golven op te vangen, zodat Thijs achter haar droog blijft. Het water is 27 graden. Bij de douane klaren we in en moeten we een Cruising Permit kopen, niet goedkoop, $ 300 voor een jaar, en dan kunnen we naar immigratie aan de andere kant van het stadje, voor het stempelen van de paspoorten.

Omdat onze Sim-kaart voor da Caribe hier niet werkt, kopen we een Sim-kaar voor de Bahamas, dan kunnen we alvast gaan bellen om een nieuwe ventilator voor de generator te bestellen. Intussen genieten we van het heldere water en de mooie stranden, en de spectaculaire omgeving, waar we kunnen zwemmen tussen de roggen.

De Exuma’s bestaan uit een reeks Cay’s, eilanden, met aan de oostkant de Exuma Sound, 1800 meter diep en aan de west kant de Exuma bank, 2-4 meter diep. Er zijn diverse “Cut’s” waardoor je van de Exuma Sound naar de Exuma Bank kan komen. Het is een heel gepuzzel om, ook nog rekening houdend met het tij, een route uit te zoeken. Voor de verdere tocht naar Nassau maken we dan ook dankbaar gebruik van de reisverslagen van de “Queen of Hearts”, de “Minor” en de “Flying Swan”.

Donderdag 25 april om 08:30 gaan we anker op en via de Exuma Sound door de Adderly Cut naar binnen. Het is wonderbaarlijk hoe je van onstuimig water opeens in de stilte beland, met water is er alle kleuren blauw.  Achter Leaf Cay laten we het anker vallen precies in een stukje zand, waar het meteen houdt. We liggen er alleen. Het is een rustige nacht en we slapen uitstekend.

De volgende dag om 07:15 anker op en weer naar buiten, met afgaand tij door de Adderly Cut, en vervolgens, een paar uur later, weer naar binnen door de Galliot Cut. Het is dan opkomend tij en we vliegen met 12 knopen over de grond naar binnen. Dan langs Staniel Cay en de Thunderball Grot (van James Bond) naar Big Majors Spot, waar we ankeren voor het strand met de zwemmende varkens. Heel bijzonder. Het is een bekende toeristische attractie, maar waar de varkens vandaan komen blijft een mysterie.

De rest van de tocht gaat over de Exuma Bank. De volgende ochtend, zaterdag 27 april, gaan we weer anker op. Er is weinig wind en regelmatig gaat de motor bij. Bij Highborn Cay besluiten we de nacht door te brengen en dan de volgende dag over de Bahama Bank naar Nassau op New Providence. We hebben een plaatsje gereserveerd in de Nassau Harbour Club Marina, tegenover Paradise Island, het Las Vegas van de Bahamas. Om 15:00 uur liggen we vast en nog geen 10 minuten later breekt er een vreselijke onweersbui los. Wat een genoegen om weer even aan de walstroom te liggen. We zijn van plan om hier uitgebreid van te gaan genieten.