Nieuw Caledonie

Noumea, 23 Sept. 2012

We hebben de tanks weer helemaal vol met water. Dat is wel heerlijk na dagen zuinig doen op zee. We spoelen de boot af en we kunnen weer uitgebreid aan boord douchen. Reparaties stellen we nog even uit, eerst de omgeving verkennen.

Op 5 minuten lopen van de haven is de lokale markt. Dagelijks verse groente, vlees en vis. Er is een zeer ruim aanbod van tonijn en dat laten we ons prima smaken. Een minuut verder is MacDonalds met ernaast het museum, waar alle polynesische culturen getoond worden. De supermarkten van Casino, Champignon en Carrerfour zijn op loopafstand en onderweg komen we langs twee prima banketbakkers.

Met een autootje toeren we door het zuidelijke deel van het eiland. Daar bezoeken we de “chutes de la Madeleine”. Deze watervallen liggen in een mooi reservaat waar we een wandeling maken, maar het weer laat ons in de steek . Het begint te regenen en dat blijft de rest van de dag.

Het weer is hier wat frisser. Eigenlijk best aangenaam. Overdag zo’n 22 graden en ’s nachts koelt het een paar graden af.

Op woensdagavond trakteert Michela ons op een heerlijk etentje samen met de Seaquest crew. Ze heeft een prachtig afscheidslied gemaakt en ook de Seaquest crew laat weer van zich horen. Na een heel gezellige avond zwaaien we haar uit. Zij vertrekt naar Australie en wij gaan een beetje stilletjes terug naar de haven. We hadden het erg gezellig met z’n drieen .

Dan wordt het tijd voor de reparaties. Voor de diepvries vinden we Loic. Hij is een prima vakman, die het systeem schoonblaast en opnieuw vult. Het werkt weer als van ouds. Daarna gaat de watermaker van zijn plaats. Huib Jan en Thijs halen hem helemaal uit elkaar. De nieuwe O-ringen had Michela al meegebracht. Na een dag sleutelen zit het apparaat weer in elkaar. Maar helaas, het blijkt te lekken. We pompen meer water in de boot dan in de tanks.  De volgende dag opnieuw, maar weer blijkt het apparaat te lekken. We bellen Rob Wink in Lelystad. Hij herkent het probleem. Op zijn aanwijzingen monteren we alles opnieuw.

De lekkage blijkt nu verholpen, maar er wordt nog geen druk opgebouwd . Weer Rob gebeld. Hij is er heel zeker van dat het nu aan de kleppen moet liggen. Inmiddels kunnen we het apparaat met de ogen dicht uit elkaar halen. We maken de kleppen schoon en zetten alles weer in elkaar. De vreugde is groot als hij het dan blijkt te doen. Huib Jan en Thijs hebben een prima gevoel dat ze het hebben geklaard.  Tijd voor champagne ! 

Dan is de generator aan de beurt. We vinden Stephane, die veel ervaring heeft met Fischer Panda. De kleppen blijken door corrosie aangetast en te lekken. Dat moet er de oorzaak van zijn, dat het starten de laatste tijd steeds moeilijker ging. We bestellen nieuwe kleppen en een set pakkingen.

Intussen vermaken we ons uitstekend. We wandelen naar het strand van de Bay de Citron en Anse Vase.

Met een week zijn alle spullen aan boord, en slijpt Stephane de kleppen netjes in op de cylinderkop. De compressie wordt weer zoals het hoort en we krijgen het gevoel dat de generator loopt als nooit tevoren.

Tenslotte moet ook het toilet een grote beurt. We maken alle onderdelen schoon en vervangen de afvoerslang. Die bleek behoorlijk dichtgeslibt te zijn. Ook het toilet doet het nu weer uitstekend.

In de haven is het inmiddels heel vol geworden. Christine en Stefan van de 12Moons, die we kennen van de ARC, zijn onderweg naar Nieuw Zeeland en komen langs. Het wordt steeds gezelliger.

Toch gaan we zo langzamerhand weer plannen maken om verder te gaan. We zijn hier nu bijna vier weken.

We willen naar Bundaberg in Australie, om daar de boot voor het cycloonseizoen achter te laten als we voor vier maanden naar Nederland gaan.

.

.

Noumea (Nieuw Caledonie)

Noumea, 31 augustus 2012

We verlaten Maree om 5 uur in de middag, voor het donker wordt. In de baai van Eni, waar we voor anker lagen, liggen enkele koraal-rotsen. We varen daar het liefst met daglicht tussendoor. Van het eiland Maree is het 60 mijl naar de Havannah pas. We willen daar de volgende ochtend de lagune van Nieuw Caledonie binnenvaren. Ook met daglicht. Gemiddeld moeten we dus niet sneller gaan dan 5 knopen. Het komt goed uit dat het haast niet waait. We motoren zachtjes door de nacht.

Nieuw Caledonie ziet er ruig uit. We begrijpen nu waarom Cook dit New Caledonia noemde. Tegenwoordig is de route van 56 mijl door de lagune keurig bebakend. Zonder moeite vinden we de weg naar Noumea, de hoofdstad.

Het is wel schokkend om van het charmante en eenvoudige Vanuatu terecht te komen in de bruisende Franse stad Noumea. We hebben water en electriciteit van de wal en breedband internet. Een rockband speelt op het terras aan het einde van de steiger en buiten ligt er een immense lagune rondom Nieuw Caledonie met talloze mooie ankerplaatsen. We zijn van plan om hier een paar weken te blijven.

Naar Maree, Loyalty Islands, Nieuw Caledonie

Met een snelheid van  6.5 knopen is het precies een dag en een nacht varen van Tanna (Vanuatu) naar Maree (Nieuw Caledonie). Samen met de Seaquest vertrekken we na de koffie. Er staat een hoge deining buiten Resolution Bay, waar we nu bijna een week gelegen hebben en genoten hebben van het eiland Tanna en zijn bewoners. We gaan recht tegen de deining in. Golven rollen over het dek. Helaas is een van de luikjes niet goed gesloten. Er komt zout water naar binnen, dat zich via een fruit mand in de onderliggende matras dringt. Natte boel dus.

Vervolgens vallen we af. De koers is ongeveer zuid en de wind is ongeveer oost. Goed voor een mooie oversteek. Het waait aanvankelijk stevig,  20 to 25 knopen. Met een gereefd grootzeil  en genua gaan we met een vaartje van 8 knopen aangenaam over de golven. Onder vol tuig loopt de Seaquest op ons vooruit, maar blijft binnen VHF bereik.

De nacht is redelijk helder en er staat een halve maan. Michela doet nu mee in het schema van 4 uur op en 8 uur af. Wat een luxe, 8 uur slaap. In de loop van de nacht neemt de wind af tot 15 knopen en wordt de zee wat vlakker. Het rif gaat uit de zeilen. We lopen nu weer wat op de Seaquest in. Zo komen we ongeveer gelijk aan in de Aoui baai van het eiland Maree, het zuidelijkste van de Loyalty eilanden. We ankeren voor het plaatsje Eni. De natte boel gaat aan dek om te drogen. Op de Seaquest staat de koffie klaar.

De Loyalty eilanden zijn tamelijk plat en een beetje saai om te zien. De Lonely Planet spreekt echter van sprookjes eilanden met diepe holen, ruige kusten en serene stranden. Het lijkt de moeite waard om dat toch even te verkennen.

Als we aan land komen worden we vriendelijk ontvangen door spelende kinderen op het strand. We zien alleen Melanesiers. De wereld is hier toch echt anders dan op Vanuatu. De wegen zijn geasfalteerd, de mannen spelen petanque.  Er wordt hier een bruiloft voorbereid. Als we worden uitgenodigd om aan te schuiven krijgen we koffie met stokbrood. We zijn hier inderdaad in Frankrijk.

Het water is bijzonder helder. Nooit eerder konden we het anker op 11 meter diepte zo zien liggen. Het koraal is afwisselend en heel mooi. De volgende dag maken we nog een wandeling naar de mooiste grot van het eiland (volgens Lonely Planet).

We gaan voor het donker anker op om nog bij daglicht de weg naar buiten tussen de karaalrotsen door te kunnen vinden. Als we in de nacht dan niet te snel varen zijn we bij zonsopkomst bij de Havanna pas, waar we door het koraalrif moeten om bij Noumea op Nieuw Caledonie te komen.

Tanna (Vanuatu)

Er is een Yacht Club in Port Resolution op Tanna. Customs en immigration zouden daar soms komen om in te klaren. We slepen de “tender to me”, die even motorstoring heeft,  met de Seaquest bemanning naar de kant. Maar er is niemand te vinden bij de Yacht Club. In een nabij gelegen dorp vinden we moeders met kleine kinderen, kippen, varkens en honden. We horen, dat we naar Lenakel moeten, aan de andere kant van het eiland, om in te klaren.

Stanley, dorpshoofd van Port Resolution, regelt vervoer. We moeten ons de volgende ochtend, het is dan maandag 19 augustus, om 7:00 uur melden bij de Yacht club.

Met de bemaning van de Seaquest en de bemanning van twee Amerikaanse boten: Kite en Shango, en nog een paar “locals”, in totaal 15 man, persen we ons in een pick-up truck en hobbelen met grote snelheid over onverharde bergweggetjes naar de andere kant van het eiland.

De rit blijkt twee uur te duren. We rijden door het barre landschap van de nog actieve vulkaan en zien af en toe een forse rookpluim uit de krater komen.

Ondertussen ook nog even gestopt bij een resort om Vatu’s te kopen. De enige pin-automaat van het eiland is defect en de douane accepteert geen buitenlandse valuta.

Gekraakt en stoffig komen we in Lenakel aan. We hebben wel een heel aardig beeld van het eiland gekregen.

Om niet nog een keer zo’n rit te hoeven maken besluiten we in te klaren en meteen ook weer uit te klaren. Dat blijkt geen probleem zolang we alle formulieren maar netjes invullen.

In Lenakel is maandag een marktdag. Het is er gezellig druk. De spullen liggen keurig uitgestald op tafels en op de grond. Het is opvallend zo blij en vriendelijk de mensen hier zijn. We kopen een tros mandarijnen. Lekker zoet, maar niet zonder pit.

 .

Voordat we weer op de pick-up stappen om terug te gaan, genieten we in het enige restaurant van Lenakel dat open is, van een lunchschotel met  vis, rijst en sla.

De volgende dag gaan we naar de krater van de vulkaan. Die ligt vlak bij de baai waar we voor anker liggen en ’s avonds konden we de rode gloed al zien. Weer in de pick-up. Met z’n tienen in de achterbak voor een rit van 40 minuten over onverharde weggetjes. De laatste 10 minuten lopen we naar het randje van de vuurspuwende vulkaan. Er is geen afrastering. Een bordje langs het pad zegt: “Think Safety”. De grond onder onze voeten is warm en met gegrom en geborrel vliegt er elke 2 tot 5 minuten een lading magma de lucht in. We staan er griezelig dicht bij.

In het pikdonker lopen we weer terug naar onze pick-up. Gelukkig heeft de bemanning van de Seaquest eraan gedacht om zaklantaarns mee te nemen. Terug in het dorp van Stanley gaan we met Amy en Roger van de Shango eten in het restaurant van Sara. Er is voor 5 personen gedekt. Sara serveert een lekkere koolsalade, een casave schotel, gebakken kip, witte rijst en een warme groente schotel met wortel, ui en paksooi. Als toetje is er warme papaya.

Aan de noordkant van onze baai liggen warm-water-bronnen. Als we daar de volgende dag naar toe varen in de bijboot, worden we op het zwarte strand ontvangen door Sheila en Jiflin.

Sheila en Jiflin bieden zich aan als gids. Als wederdienst vragen zij ons om  de batterijen van hun mobiele telefoon en MP3 speler weer op te laden. Ook hebben ze belangstelling voor slippers, t-shirts en petjes.

Ze brengen ons langs een slingerend pad omhoog naar diverse stoom-bronnen en naar een plek waar een warme kleurrijke pasta in de grond zit, goed om jezelf feestelijk te beschilderen.

Terug op het strand spreken we met Sheila af, dat ze ons de volgende ochtend naar een naburig dorp brengt, waar een benijdenis-ceremonie zal plaatsvinden.

De volgend ochtend om 9 uur zijn weer paraat op het strand. Sheila is blij met de opgeladen batterijen. Ze trekt de slippers, die ze van Michela krijgt, meteen aan. Het is een uurtje lopen. Onderweg komen vanuit verschillende dorpen beschilderde en versierde vrouwen en kinderen tevoorschijn. Als een bonte stoet gaat het naar de ceremonie.

Op het dorpsplein blijken drie kuilen gegraven. Op meerdere lagen hete stenen wordt in die kuilen varkensvlees geroosterd met daarop laplap en tarot wortel. Het geheel wordt afgedekt met een indrukwekkende stapel gevlochten vloerkleden, daarop bont gekeurde doeken, en dan nog een stapel  gevlochten tasjes.

Elke stapel wordt bewaakt door een familielid. Er zijn ook nog drie bundels suikerriet opgesteld. Ze worden getooid met kleurige sjaals. Tenslotte worden er nog diverse kavaplanten bij gelegd.

In een indrukwekkende stoet van mannen worden besneden jongens uit drie families het plein op gebracht. Ze zijn een maand van huis geweest en ingewijd in de geheimen van het man-zijn. De drie stapels blijken de geschenken te zijn, die tussen de families worden uitgewisseld.

Dan mogen wij ook onze meegebrachte kadootjes uitdelen. We krijgen laplap. Het is een mengsel van fijngemalen cassave en tarotwortel met ertussen in wat vlees. Niet echt onze smaak.

En dan wordt er uitbundig gezongen en gedanst, eerst door de mannen en later dansen ook de vrouwen en kinderen mee.

Zie filmpje  Vanuatu

Als de activiteiten af  lijken te lopen, besluiten we om terug te gaan. Het feest zal verder gaan met cava drinken en dansen tot vroeg in de morgen.

.

.

.

.

.

.

.

.

.