Grenada, W.I.

Port Louis, 6 april 2014

 We zijn klaar om uit Grenada te vertrekken, op weg naar de bovenwindse eilanden en vandaar in mei via Bermuda en de Azoren terug naar Europa. Nog 120 hele mooie mijlen door de Grenadines  en dan zijn we weer op de plaats waar we ruim drie jaar geleden aankwamen na de oversteek van de Atlantische Oceaan. We zijn de wereld rond. Wat was het indrukwekkend en wat een stoer gevoel geeft dat. En we zijn geweldig trots op onze nieuwe kleindochter, Lucie, de eerste van Arno en Bregtje, ons zesde kleinkind, waarvoor we twee maanden terug naar Nederland zijn geweest.

Als we na terugkomst op Grenada in Prickly Bay lunchen bij de Big Fish is onmiddelijk het Carieb-gevoel weer terug. Lekker warm, helder water, witte stranden en een aangename passaat voor de nodige koelte. Luna Verde staat er mooi bij. Ze krijgt een laatste laagje antifouling en we controleren alle afsluiters nog een keer. Dan kan ze snel  weer het water in en varen we naar Port Lous in St Georges.

De marina in Port Louis is erg lux. We hebben er electriciteit, water en breedband internet. Er is een zwembad en een prima restaurant. Uitstekende plaats om de gerevideerde dynamo en de pompen van de watermaker, die we mee  terug hebben genomen uit Nederland, weer te installeren. Onze bijboot gaat weer in de davits en we slaan ook de zeilen weer opnieuw aan. Dat valt niet mee met de harde wind, maar alles staat er weer op.

Intussen maken we ook een uitstapje naar St George’s, de Carenage, en genieten van het kleurrijke leven. Grenada is vriendelijk en veilig. Vanaf het terras van BB’s hebben we een fantastisch uitzicht over de Lagune, waar Luna Verde ligt. Toevallig vlak naast de EOS, het grootste prive zeiljacht ter wereld, 16 gasten, 21 crew en dezelfde kleur donker groen.

Voor een excursie naar Gouyave besluiten we met het openbaar vervoer te gaan. Een avontuur op zich. De bussen hier zijn een soort mini-vans met 5 rijen van 3 zitplaatsen, 15 personen dus, inclusief chaufeur en conducteur. Ze zijn, zoals hier gebruikelijk, erg vriendelijk en laten niemand langs de kant staan, ook niet als de bus al vol lijkt. Dan kunnen er altijd nog mensen op schoot. En zo wordt het steeds knusser. En het blijft gezellig. Op een gegeven ogenblik zitten we met 21 volwassenen en 4  kinderen. Onderweg krijgen we van verschillende kanten tips over wat we moeten bezoeken.

Gouyave is een vissersplaats. Kleine eethuisjes, max 4 tafels, en een dagschotel voor geen geld. Ook is er een nootmuskaatverwerkingsbedrijf, dat we bezoeken. Alleen het kraken van de schil van de noten gaat machinaal. De rest gaat met de hand. Goed voor de werkgelegenheid. Er werken 80 mensen. Het ruikt er heerlijk. Zakken worden voorzien van opdruk en klaargemaakt voor verzending. We zien “Hamburg” en “Rotterdam” en en vrijwel alle andere grote havens van de wereld.

Op zelfde manier weer terug naar St. George’s. Het is weer even vol in de bus. We nemen nog een dag om de voorraden weer aan te vullen en dan vertrekken we. Naar het noorden.

Spice Island Marine, Prickly Bay, Grenada

Prickly Bay, Maandag 10 februari, 2014

De boot staat op de kant bij Spice Island Marine in Prickly Bay. De onderkant is schoongespoten en de romp weer in de was gezet. Ze ziet er mooi uit.

Het is hier leuk. Vriendelijke mensen, veilig eiland, en voor  lunch, diner en borrel zijn er diverse lokaties op loopafstand. Prickly Bay is beter bekend als L’ Anse Aux Epines, “Lans-O-Pien”. Van Port Louis, St. Georges, zijn we hier vorige week maandag naar toe gegaan tijdens de Grenada Regatta. We hopen dat we de race niet al te veel verstoord hebben toen we door het veld heen voeren. Het was wel een mooi gezicht.

We zijn aangesloten op electriciteit en water. Er is hier een workshop “TechNick”, waar we de uitlaat van de generator laten lassen, en een zeilmaker “Turbulence”, die we de zeilen nog eens goed laten nakijken. Er is een prima uitgeruste bootspullenwinkel “Budget Marine”. Een tuiger (ook van “Turbulence”) laten we het want grondig inspecteren en we vragen “Island Dreams  Services” om af en toe te kijken of alles nog in orde is.

Het regent elke dag bij zonsopkomst, en daarna is het warm. Koelte aan boord komt van onze ventilator, die centraal staat opgesteld in de kajuit. Koelkast en diepvries blijven goed functioneren. De warmtewisselaar op de romp wordt ca. 60 graden en dat lijkt niet te warm.

Luna Verde krijgt een grote schoonmaakbeurt. We laten haar 6 weken achter en willen geen schimmel of ongedierte aan boord. Om de accu’s vol  te houden blijft ze aangesloten op de walspanning en met een luchtontvochtiger houden we haar van binnen droog.

We zijn van plan om eind maart weer verder te varen.

Fortaleza en de oversteek naar Grenada, 1733 mijl, 8 dagen

Grenada, zondag, 26 januari 2014

Fortaleza, ooit gesticht door Nederlanders, nu met meer dan 3 miljoen inwoners, heeft een paar mooie stranden met braziliaanse bikini’s (fio dental), met goede hotels en met betere restaurants. Daarnaast lijkt de sky-line van Fortaleza op die van de Bijlmer. De politie loopt rond in kogelvrije vesten, met minstens twee pistolen, (traangas-) granaten en wapenstok. We zien weinig internationaal tourisme. Het is er niet veilig. Onze Italiaanse buren in de haven zijn zojuist wezen inklaren. Ze zijn lopend van Immigration naar Customs gegaan en op klaarlichte dag, het was ’s ochtens half elf, onder bedreiging met messen van alles beroofd, wat ze bij zich hadden.  Zij raadden ons aan om overal met een taxi naar toe te gaan en ons te laten afzetten binnen de hekken. Dat doen we natuurlijk. We horen ook dat de meeste berovingen plaats vinden bij bushaltes en dat het ’s avonds niet handig is om te stoppen voor een rood stoplicht.

liggen in de marina van het Marina Park Hotel. Ter meerdere eer en glorie van het hotel,  is er voor het hotel een steiger aangelegd van stalen bakken aan betonnen palen. De bakken zijn roestig. Somige ontbreken. We vermoeden dat ze gezonken zijn. Er is wel electriciteit op de steiger, recent aangelegd, en water. Als we er op 14 januari rond het middaguur aankomen, wordt er niet gereageerd op onze marifoonoproep, maar als we wat door de haven op en neer varen komt er iemand, Armando, die later blijkt de havenmeester te zijn. Op zijn aanwijzingen laten we ons anker vallen en manouvreren we achteruit naar de kant. We zijn erg trots op onszelf dat het allemaal zo goed gaat. Vanwege de sterke deining, die er in de haven loopt, houden we vier meter afstand van de steiger. We overbruggen die afstand met ons bijbootje.

Armando wijst ons de weg naar Immigration, Customs en de Haven autoriteiten. Een dame en een heer van Customs komen voor inspectie. Ze vinden het een leuk uitje. Ze komen toch maar niet aan boord, want het  bootje is te wiebelig. We kunnen wel inklaren en meteen ook weer uitklaren, dat bespaart ons een extra rondje langs de autoriteiten. Armando regelt ook de was en wijst ons de weg naar een prima uitgeruste supermarkt (Pao de Azucar). Er is alles om onze voorraad verse groente en vers fruit weer aan te vullen. Het is hier niet verkeerd, Forteleza voldoet helemaal aan onze behoefte om de voorraden aan te vullen en reparaties uit te voeren.  We genieten er elke dag van het zwembad en een pilsje aan de bar van het hotel. Het hotel  serveert ook een uitstekend buffet voor lunch en diner met geweldige toetjes.

Tenslotte regelt Armando ook de brandstof. Er is een Petrobraz station naast het hotel, maar we zien het niet zo zitten om met jerry cans van 20 liter op en neer te lopen, hoewel dit toch gebruikelijk lijkt te zijn. Er komt een pick-up, met een tank van 1000 liter in de bak, een lange slang en een pompje. We rijden samen naar het pompstation om er 600 liter te tanken en dan terug naar de haven, waar we de lange slang van de weg naar de boot overbrengen. Na enig geknutsel bij de pickup raakt het pompje aan de praat en pompen we de brandstof over. Dan zijn we bijna klaar om te vertrekken.

De volgende dag, vrijdag 17 januari, leggen we nog de laatste hand aan de reparatie van de generator, genieten we nog een keer van de lunch in het hotel en vertrekken we om 14 uur naar Grenada, ca. 1700 mijl.

Er is een aangenaam bakstagwindje, OZO, 12-15 knopen, en de Guyana stroom loopt met ons mee. De Code-Zero gaat erbij. We genieten weer van het zeilen. We volgen de 200 meter lijn, langs de rand van het continent, waar de oceaan snel 3000 meter diep wordt. Langs de rand moet de stroom het sterkst zijn. Tot Soa Luis hebben we 3 tot 4 knopen stroom mee. Dat is  veel. We leggen de eerste dag dan ook 208 mijl af, een nieuw record.

De volgende dag wordt de wind oostelijker en vervolgens noord-oost. Het lijkt of we naadloos van de zuid-oost passaat in de noord-oost passaat terecht zijn gekomen, maar we moeten de ITCZ (doldrums) , volgens de meteo op dit moment rond de evenaar, nog passeren. Hoe dan ook , we varen een dagje 40 graden aan de wind. Dat hebben we lang niet gedaan, onder een helling aan de wind varen, maar het loopt prima. Soms wel erg schuin, zodat het kooktoestel aan zijn cardanisch eindje komt, maar wel hard. Met 2 knopen stroom mee loggen we de tweede dag 218 mijl, alweer een nieuw record.

Op zondag 19 januari om 16:00 uur plaatselijke tijd, passeren we de evenaar. Goed gevoel om weer op het noordelijk halfrond te zijn. Toch een beetje afscheid van een hele mooi tijd in het zuiden. We gaan het Zuiderkruis weer inwisselen voor de Grote Beer.

We zijn erg benieuwd hoe het zal zijn om door de doldrums te varen . Voorlopig blijven we 40 graden aan de wind zeilen en krijgen we 3 knopen stroom mee. Tot er de volgende ochtend om 5 uur, het is nog donker, een bui over komt. De wind draait naar het zuiden en neemt toe tot 30 knopen. We lopen even voor de wind uit, maar na 20 minuten is het over. De wind is helemaal weg. Als het licht wordt, varen we onder een grijze lucht, de bui is overgegaan in regen, er is nauwelijks wind, en we varen op de motor.

Dit moet de Inter-Tropical Convergence Zone (ITCZ) zijn. We zijn op dat moment voor de monding van de Amazone rivier. De rest van de dag verwachten we geen wind, wel regen, en buien, mogelijk met onweer. De buien bewegen nauwelijks. Ze hangen stil en regenen leeg. Volgens de meteo is de ITCZ hier op dit moment ca. 50 mijl breed, maar het duurt tot ’s avonds 8 uur voordat de bewolking wegtrekt en er een sterrenhemel voor in de plaats komt. Dan zijn we onder drie buien door gevaren (zonder onweer) en zijn we bijna 100 mijl verder.  De wind trekt aan tot 15 knopen uit het noord-oosten en we zeilen weer, nu met de noord-oost passaat.

Geholpen door een stroom van 2 tot 3 knopen blijven we de vaart erin houden. ’S Nachts krijgen we gezelschap van een familie vogels, die een plekje vindt op onze bijboot. Ze kibbelen eerst wat en rusten dan uit om de volgende ochtend weer te vertrekken.

Dinsdag 21 januari is buiendag. Niet zomaar buien, maar echte buien, een soort tropische buien maar dan van een paar uur, met wind, die varieert van 5 tot 30 knopen en draait van zuid tot noordoost. De lucht is grijs, van horizon tot horizon. Het water valt massief naar beneden. En we wilden helemaal niet gaan zwemmen. Toch proberen we in de stromende regen, dapper als we zijn,  er zoveel mogelijk snelheid in de goed richting uit te halen. Dat is een hoop werk, maar het loont. Om 14 uur noteren we een daggemiddelde van 223 ! mijl. Vanaf Fortaleza hebben we in 4 dagen 855 mijl afgelegd. Maar dan vinden we het ook wel even genoeg. Dubbel gereefd zetten we de stuurautomaat op 95 graden aan de wind. Zo gaan we op een comfortabele manier  ongeveer de goede kant op en kunnen we binnen wat opdrogen en uitrusten.

We hoopten op een rustige nacht, maar in de vroege ochtend van woensdag 22 januari gaat de Geo Endeavour voor ons langs. Volgens de AIS is zij “beperkt manouvreerbaar”  en sleept ze “iets groots”. Ze roept ons op en vraagt of ze 7 mijl ruimte kan krijgen. Ze sleept een kabel van 4 mijl voor seismisch onderzoek. Hoewel 7 mijl wat overdreven lijkt, verleggen we onze koers 15 graden en als we haar een uur later dwars hebben, krijgen we in charmant engels met een frans accent een bedankje en een goede vaart toegewenst.

Als het licht wordt,  zijn we Cabo Orange, de laatste kaap van Brazilie, gepasseerd en zijn we voor de kust van Frans Guyana aangekomen. Het is nog zwaar bewolkt, maar de buienactiviteit op onze koerslijn lijkt een heel eind afgenomen. Het wordt het tijd om weer wat vaart te maken. Het rif gaat uit de zeilen, we loeven op tot 60 graden aan de wind en al snel lopen we met twee knopen stroom,  weer 10 knopen in de richting van Grenada. Om 2 uur woensdag middag blijkt dat we het afgelopen etmaal  toch nog 203 mijl hebben afgelegd. Nu nog 660 mijl.

Donderdag 23 januari 2014, er is een waterige maan, we zijn Frans Guyana  voorbij en nu ter hoogte van Suriname. Bij de wisseling van de wacht om 4 uur, giert het opeens door het want. We gaan door een bui met 35 knopen wind, windkracht 8. Reden om wat te reven. De zee is veranderd. Stroom is  er niet meer  en de golven zijn verward. Luna Verde beweegt zich schokkerig. Zij krijgt af en toe een luide klap van een golf tegen haar zij.

We varen nu 100 mijl uit de kust en vragen ons af of we niet dichter bij de kust op de 200 meter lijn hadden moeten blijven om meer stroom mee te houden, of juist niet, om de Surinaamse counter current te ontlopen. Misschien horen we het later nog wel eens van degenen, die naar Paramaribo zijn gegaan.

Terwijl we af en toe nog van een golf afvallen, waarbij zelfs de bbq aan de reling een keer in het water komt, doet de zon zijn best om achter ons zo mooi mogelijk op te komen. Dat lukt aardig. De lucht gaat er langzamerhand weer wat vriendelijker uitizien en het lijkt net alsof de zee ook wat rustiger wordt. De wind is nog 25 knopen, windkracht 6,  maar neemt heel langzaam af. Rond het middaguur varen we weer onder vol tuig en hebben we zelfs een knoop stroom mee. Het afgelopen etmaal weer eens 220 mijl afgelegd.

En dan herhaalt het patroon zich. Windkracht 5 tot 6 uit het noord-oosten, af en toe onderbroken door een squall met windkracht 8, en omringd door mooie luchten en een prachtige  zonsondergang. Vlak na de ondergang van de zon ontdekken we, dat er helaas een naad in het onderlijk van het grootzeil loslaat. We plakken er tape overheen en hopen dat het houdt tot Grenada.

Zaterdag 25 januari lijkt er een einde te komen aan de grote dagafstanden die we maken. Vrijdag nog een keer 220 mijl, als we Tobago naderen,  maar zaterdag hebben we nog maar 10 tot 12 knopen wind en nauwelijks meer stroom mee. Mooi moment om nog een keer een vis te vangen. Deze keer wordt het een flinke dorade. Sander maakt de vis weer vakkundig schoon en Thijs heeft het druk met het verwijderen van de bloedspetters  en vis resten van het achterdek. Vissen is leuk, maar het geeft een hoop troep, wat snel vergeten is als Sander  een vers gebakken stukje voor de lunch serveert.  Het leven op zee is zo gek nog niet. We hebben ook de diepvries weer vol.

We halen het net niet. Voor het donker aankomen op Grenada. MaarPrickly Bay lijkt eenvoudig binnen te varen. Tenminste als het rustig weer is. En dat was het aanvankelijk. Natuurlijk komt er een heftige bui over als we de baai naderen. Met windvlagen van 25 knopen. Bovendien lijkt het erop of de baai al vol ligt met boten. Dan valt het op hoe slecht veel boten verlicht zijn. Als we 10 meteronder de kiel hebben vinden we het genoeg en gaat het anker er uit. We zijn  er, 1733 mijl in 8 dagen. We hebben de borrel verdient.

Zondag varen we naar St George, net om de hoek, en vinden een plaatsje in de luxe Port Louis Marina. We klaren in en tracteren onszelf op een rum punch.

.

.

.

.

St. Helena en de oversteek naar Fortaleza (Brazilie), 2100 mijl, 14 dagen

Fortaleza, woensdag 15 Januari 2014

De zondag van onze aankomst op St. Helena gebruiken we om met de havenmeester in te klaren bij douane en immigratie. Al snel blijkt dat je moet kunnen aantonen een internationaal geldende zorgverzekering te hebben. St. Helena heeft weliswaar een eigen ziekenhuis maar voor complexe medische zorg moet je van het eiland af. De kosten hiervan zijn dusdanig hoog, het eiland ligt immers in the middle of nowhere, dat men zeker wil weten dat bezoekers zelf voor het vervoer naar het vasteland verzekerd zijn. Tijdens het inklaringsproces werden we overal zeer vriendelijk geholpen, de mevrouw van de immigratie werkte tevens als PR medewerker en gaf ons een envelop mee met folders en kaarten van het eiland. Vervolgens begaven we ons naar de tourist office voor meer informatie over de bezienwaardigheden van het eiland en praktische zaken zoals de was en openingstijden van de bank en winkels. Ons werd aangeraden een tour over het eiland te doen en de was bij Annie’s Laundry af te geven. Maandag was alles weer open! Echt.

Niet dus. Heel vroeg in de ochtend hadden we ons al met de “ferry service” vanaf onze ankerplaats naar het eiland laten brengen om op tijd te zijn voor verse groente en een lange rij bij de bank te vermijden. Al lopend over de kade viel het ons al op dat er nauwelijks mensen op straat waren en zodra we Jamestown inliepen werd duidelijk dat er helemaal niets open was. Geen winkels, geen bank, nada. Behalve de tourist office, waar we dan nog maar een keer navraag gingen doen over de openingstijden. Deze keer zat er een aardige mevrouw die ons vertelde dat morgen (dinsdag dus) in de ochtend echt alles open zou zijn. Wel konden we voor de middag een tour boeken die bestond uit een auto met chauffeur die ons in ca. 3 uur de hoogtepunten van het eiland zou laten zien.

Ons doel was nog steeds om op dinsdag weer te vertrekken dus de maandagochtend  hebben we gebruikt om alvast weer uit te klaren zodat dit dinsdag geen extra tijd zou kosten. Vervolgens tonijn geluncht en geskyped bij Ann’s place in afwachting van de start van onze tour.

Onze gids bleek een man op leeftijd te zijn, die ons rond ging rijden in een auto die ook op leeftijd was. Ryan was al dik in de zeventig en geboren en getogen op het eiland. Een bron van informatie dus en buiten dat een heel aardige en relaxte man. Al rijdend door het landschap viel ons op dat achter de rotsachtige buitenkant, het eiland een prachtige groene binnenkant kent. Van grasvelden tot naaldbossen, en loofbossen tot vlasvelden.

Vlas was vroeger een belangrijke bron van inkomsten maar door de komst van synthetische producten kwam de vlasproductie tot stilstand. Na een uurtje landinwaarts rijden kwamen we bij een gesloten hek waar volgens Ryan de tombe van Napoleon zich achter bevond. We waren een beetje klaar met de “alles is dicht” situatie op St. Helena en we besloten over het hek te klimmen en geheel clandestien een kijkje te nemen bij de tombe. Na een wandeling van 10 minuten bereikten we de tombe die feitelijk niets meer was dan een smeedijzeren hek om een betonnen plaat. Het geheel lag in een mooi onderhouden tuin. Na dit bezoek vervolgde we onze tour langs de halve golfbaan en het huis waar Napoleon in ballingschap had gewoont. Het franse erfgoed op het eiland worden netjes bijgehouden door een fransoos die vanuit zijn zeer royale villa de boel beheert.

Op de weg terug richting Jamestown en de haven vertelde Ryan ons over het vliegveld dat momenteel word aangelegd. Hiermee hoopt St. Helena meer toeristen aan te trekken. We zijn sceptisch. Het laatste onderdeel van de tour bracht ons bovenaan de Jacob’s Ladder. Een lange trap met 699 treden die het op zeeniveau gelegen Jamestown verbindt met het dorp Ladder Hill dat boven op de klif ligt. We vonden de trap er indrukwekkend uitzien en besloten dat nadere inspectie van alle 699 treden niet noodzakelijk was (lees; we waren te lui).

De volgende ochtend gaan we wederom vroeg aan land om ons mislukte rondje bank, winkels en was nogmaals te proberen. En zowaar! Er was leven op straat en zodra we de bank zagen werd ons duidelijk dat ook de St. Helenezen behoefte hadden om hun bankzaken te regelen en inkopen te doen. De rij bij de bank was indrukwekkend lang, zeker meer dan 20 mensen. Gelukkig zijn er 6 loketten open en worden we vlug geholpen. We wisselen onze overgebleven Zuid Afrikaanse Rands in Britse Ponden. Op de desolate markt blijkt tijdens de feestdagen niets te krijgen, maar ernaast, bij de supermarkt, vinden we aardappelen, broccoli, bloemkool, tomaten en appels. Er is van alles een beetje en het is niet allemaal even vers. We zoeken het beste eruit. Het tourist office heeft geprobeerd om onze was te laten doen, maar is er niet in geslaagd. De was nemen we dus maar weer mee terug. Tenslotte gaan we nog naar Anne’s Place voor koffie en fris en om de rekening te voldoen. Dan terug naar de boot.

Het is 13:00 uur op oudjaarsdag als we losmaken van onze boei. Boeien overigens waar de St. Helenezen zeer trots op zijn, ontworpen door een Engelse ingenieur! Wauw, dan moet het wel goed zijn. Vervolgens heb je wel gewoon drie paar handen nodig om je landvast door het oog te halen. Je kan wel bonuspunten verdienen door op de boei te gaan staan…

Het plan is om vanaf St Helena na 1700 mijl een stop te maken op het eiland  Fernando De Noronha voor de kust van Brazilie. We sturen eerst een westelijke koers omdat de grib-files aan geven dat er de komende periode meer wind is ten zuiden van de rhumb-lijn dan ten noorden ervan. De wind is zuidelijk, kracht 4 Bf. De volgende dag gaat ook nog even de Code Zero erop en loggen we 165 mijl voor de eerste 24 uur. Dan lijkt het gedaan met de wind. Hij draait naar Zuid Oost, pal van achteren, en neemt ondanks betere voorspellingen af tot 6-10 knopen. Het is helemaal bewolkt met af en toe wat regen. We doen er alles aan om voortgang te blijven maken. Dank zij de stroom, die gemiddeld met een halve knoop mee loopt, leggen we de volgende twee dagen toch nog 125 mijl per dag af. De stroom varieert veel meer dan we verwacht hadden, neemt soms toe tot een knoop, maar neemt even zo vaak helemaal af tot niets.

Vrijdag ochtend, 3 januari breekt de bewolking  en in het begin van de middag krijgen we eindelijk iets, dat een beetje op een passaat wind begint te lijken. We bomen de fok uit en sturen recht op onze bestemming af. Het begint ook heel lekker te ruiken aan boord. Sander maakt een heerlijke stoofschotel. Maar ’s avonds betrekt het weer. In plaats van regen krijgen we nu buien. Steeds als er een wolk overtrekt, neemt de wind af en als de wolk voorbij is, meemt de wind weer toe. Al met al schieten we nog niet erg op. Inmiddels 9 motoruren gemaakt.

Zondag 5 januari lijken de buien voorbij. Er is een klein beetje hoge bewolking, er staat een lange deining en het waait redelijk constant 12 knopen uit ZZO. Ook de nachten worden wat aangenamer. De ondergang en de opkomst van de zon gaan gepaard met mooie luchten en er is weer een maan die steeds groter wordt.

Het plezier is maar van korte duur. ’s Nachts wordt de wind steeds weer opgegeten door buien. Regelmatig zetten we de motor aan als de zeilen te heftig gaan klapperen door geslinger op de golven. Het houdt ons bezig. De volgende dag proberen we voor de wind te kruisen met onze groen-wit gestreepte genaker. We genieten ervan, dat het zo mooi zeilt, maar pal voor de wind met grootzeil en uitgeboomde genua blijken we minstens evenveel voortgang te maken.

Dinsdag 7 januari  hebben we 1000 mijl afgelegd vanaf St Helena. Het is heel mooi weer geworden en warm, overdag 30 graden, en de temperatuur van het zeewater is nu 27 graden, maar helaas is er nog steeds weinig wind. Omdat we nog een paar dagen willen overhouden als we straks in Grenada zijn, besluiten we om Fernado De Noronha over te slaan. We missen dan “het duikers paradijs met de mooiste stranden van Brazilie, klaar voor op een ansichtkaart en bijna verlaten” (volgens Lonely Planet). In plaats daarvan varen we nu rechtstreeks naar Fortaleza. Dat is nog 1100 mijl, of 8 dagen met huidige  snelheid.

Woensdag middag 8 januari komt er gelukkig weer wat meer wind, 12 tot 15 knopen uit Zuid-Zuid-Oost. Het ziet ernaar uit dat de motor voorlopig even uit kan. We vullen de brandstoftank bij met 200 liter diesel uit de jerry cans aan dek.

Na lange tijd niets, hebben we inmiddels ook drie keer beet gehad met vissen. Helaas nog niets aan boord weten te krijgen. De eerste was groot en sterk en is met lure en lijn verdwenen, de tweede is opgegeten door een ander, voordat we hem konden binnenhalen, alleen zijn kaken en kiewen zaten nog aan het haakje,  en de derde is na heftig rukken aan de lijn verdwenen. We houden vol, het moet een keer lukken . . .

Tot vrijdag ochtend, 10 jan, blijft het waaien. Dan komen er weer buien over, verdwijnt de wind en gaat de motor weer aan. Vrijdag avond, 10 uur later, komt de wind weer terug. Op de noordelijk atlantische oceaan gingen buien, squals, steed gepaard met harde wind, hier wordt het in de buien steeds windstil.

De spullen hebben het zwaar te voorduren. De zeilen maken soms rake klappen, niet door de wind, maar door het geslinger op de golven. De uithaler van het grootzeil en de schoot van de genua, die door de spi-boom loopt, slijten hard. Ter bescherming winden we er band omheen dat regelmatig vervangen moet worden.

Zaterdag middag, 11 januari, waait het al sinds vrijdag avond uit ZZO 12 tot 15 knopen en zijn  we lekker opgeschoten, 158 mijl het laatste etmaal. Zondag en maandag is er veel minder wind  (6 tot 10 knopen) en gaat de motor er weer bij.

Zondag is meestal een rustdag. Op de LunaVerde was het crisis. Thijs heeft de kleine lier aan stuurboordzijde van te dichtbij bekeken, ons plan om alleen vissen te vangen die echt de moeite waard zijn ging een nieuwe fase in en we hadden zowel stroom mee als tegen. Stroom mee van ongeveer 1 knoop, stroom tegen omdat zowel de dynamo als de generator ermee op hielden en we geen stroom meer konden maken. Een echte stroomcrisis dus. We laten ons natuurlijk niet kennen. Alle schema’s van de generator komen op tafel en de boot verandert langzaam in een soort werkplaats. Terwijl we ons helemaal in het zweet aan het werken zijn en glibberen van de smeerolie en contactspray blijken we beet te hebben op een van onze vislijnen die achter de boot aan slepen. Dus binnen de boel de boel gelaten en naar buiten om die vis binnen te halen. Juist op dit cruciale moment glijdt Thijs uit en valt lelijk met zijn gezicht op een lier. Veel bloed, een ondiepe snede op zijn voorhoofd en een diepe haal vlak naast zijn linkeroog tot aan het bot van zijn jukbeen. Zijn bril is op miraculeuze wijze aan een grondige verbouwing ontsnapt en nog helemaal heel. De vis, die aan het lijntje spartelde, verdween direct naar nummer twee op de prioriteitenlijst en even later ook van het lijntje. Eerst Thijs op het zitje aan de reling gezet, de wonden schoongemaakt, ontsmet en met steristrips de boel aan elkaar geplakt. Het ziet er fraai uit. We zijn  benieuwd of de Brazilianen ons zo het land in laten… Weer bijgekomen van de schrik, verder met project generator. Dan blijkt, dat er weer een vis aan de lijn hangt, deze keer aan bakboordzijde. We hadden inmiddels bedacht, dat we ons qua visvangst op het hogere segment willen richten. Dus al dat kleine grut mag lekker blijven zwemmen, grote joekels willen we vangen. Nou, dat hebben we geweten. De lijn binnenhalen ging bijzonder zwaar, zelfs met de boot stilgelegd, en af en toe zagen we een woedende vin boven het water uitkomen die al zigzaggend zich probeerde te bevrijden van zijn onafwendbare lot. Pas toen de vis vlak bij de boot lag konden we zien wat we aan de haak hadden hangen. Een zeilvis (familie van marlijn en zwaardvis)  van ruim anderhalve meter lang, met een indrukwekkend zwaard als kaak en een fantastisch mooie rugvin in de vorm van een zeil.  Thijs hield de de lijn strak terwijl Sander met de gaff zijn kop doorboorde precies achter zijn kieuwen door de bloedlijn heen. Hierdoor werd dit prachtexemplaar snel uit zijn lijden verlost. We waren inmiddels gewend aan bloederige taferelen op het achterdek en dat kwam goed uit want qua hoeveelheid bloed moet Thijs zijn meerdere erkennen in de gevangen vis. Vervolgens de vis vastgemaakt aan zijn staart, nog even in het water gehangen om schoon te spoelen en weer verder met de generator. Het duurde niet lang of die liep weer. Toen de vis aan het hijskraantje gehangen, schoongemaakt en daarna op het dek gefileerd. ’s Avonds zaten we, onze rustdag overdenkend, te genieten van een mooie zeilvis-steak. En wat smaakte die goed! Twee grote moten liggen in de vriezer en een zak met ceviche ligt in de koelkast, die is alvast voor het avondeten van maandag. 

Maandag 13 januari zijn we rond Cabo Calcanhar gegaan. Langs die kaap krijgen we twee knopen stroom mee. Opeens zijn er een stuk of zes vissersboten om ons heen. We komen in de buurt van Brazilie. Er komt ons ook vrachtvaart tegemoet en achterop. Dat is best leuk na zo’n lange tijd niets gezien  te hebben. Opeens is er ook weer wind, 20 knopen, en voor de kust, op de 200 meter lijn, hebben we anderhalve tot twee knopen stroom mee. De zee is echter erg onrustig. Er lopen twee of meer golfpatronen door elkaar heen. Soms geeft dat plaatselijk hele hoge waterbergen, waar Luna Verde meestal soepel overheengaat. Behalve die ene keer. De boot wordt langzaam opgetild door een hoge golf en valt vervolgens met een reuze zwieper in een diep gat achter die golf. Luna Verde valt op haar zij. Het gangboord komt onder water en ook de giek duikt onder. Sander, die wacht had, zat in de kuip en wordt ruw tegen de overkant gesmakt. Zijn duim doet pijn. Thijs ligt plotseling naast zijn kooi op de grond onder een mand met spullen en komt wat versuft kijken wat er aan de hand is. Dan komt de boot snel weer rechtop en wordt het even opmerkelijk rustig. Sanders duim blijkt uit de kom. Erg pijnlijk, maar met hard trekken krijgt hij hem er weer in. Verder geen schade. Het is nog steeds een heldere nacht met volle maan. De wind neemt weer wat af. De golven ook. En met de vaart die  we maken kunnen we dinsdag middag, 14 januari, in Fortaleza zijn.