Van St Maarten naar de Britse Maagden Eilanden

Tortola, Vrijdag 16 mei 2014

We liggen nu voor Cane Garden op Tortola in de British Virgin Islands (BVI’s). Huisjes in groen, geel , roze, paars en blauw, strand hagel wit, en water glashelder. Het ansichtkaart gehalte is hier hoog. Af en toe een wolkje, temperatuur 28 graden en een zacht briesje maken het bijzonder aangenaam. We  wachten op gunstige wind om naar Bermuda te zeilen, 800 mijl naar het noorden. Het Azoren Hoog heeft zich nog niet erg ontwikkeld en depressies rond 40 graden noorderbreedte geven aanleiding tot weinig en veranderlijke wind op de route naar Bermuda. Dat zou wel erg veel motoren worden.  Voorlopig hebben we nog geen haast om te vertrekken. We hebben onze verblijfsvergunning voor de BVI verlengd tot begin juni.

Tien dagen geleden vertrokken we vlak voor het donker vanuit St. Maarten richting Maagden Eilanden om daar vroeg in de morgen aan te komen. Heerlijk zeilen met een bakstagwindje uit het oosten. Donderdagochtend om acht uur laten we het anker vallen bij Vixen Point, Prickley Pear Island  in de Gorda Sound van Virgin Gorda. Charter boten zijn hier een mega business en het ligt er vol mee, met name catamarans van steeds grotere afmetingen.

.
Vrijdag varen we naar Spanish Harbour om in te klaren. We denken dan nog binnen een week verder te kunnen en vragen een verblijfsvergunning voor zeven dagen. Dan begint het heftig te regenen. We liggen er erg onrustig, maar het weer is te nat om te verkassen. We hebben een gezellige spelletjesavond op de Seaquest, die vlakbij ligt. Door de heftige buien is zelfs het kleine stukje naar de Seaquest  een natte tocht .

Zondag 11 mei wordt het weer beter en varen we naar Trellis Bay op Tortola. Een knusse baai die helemaal vol ligt met meerboeien zodat zelf ankeren  vrijwel niet meer mogelijk is. Er is een bar en een restaurant en er zijn wat winkeltjes. Langzaam wordt duidelijk dat we voorlopig geen gunstige wind naar Bermuda zullen hebben en samen met Jannet gaan we vanuit Trellis Bay met een taxi naar Road Harbour om onze verblijfsvergunningen te verlengen.

Op  woensdag komt Trellis Bay helemaal vol te liggen. Alle meerboeien raken bezet. ’s Avond is er de Full Moon Party, compleet met mocko jumbies (dansers op stelten) en langs de kant van het water de verbazingwekkende vuurballen van Aragorn. Er is een gezellige sfeer met life music en een mengeling van zeilers van veel nationaliteiten.

Donderdag gaan we weer verder. De meest fantastische baaitjes liggen hier een of twee uur varen van elkaar. Het waait weinig, te weinig om te zeilen, dus maar op de motor naar Cane Garden. Meteen weer de accu’s vol geladen, met de watermaker de tanks bijgevuld en het  water in de boiler weer opgewarmd. In Cane Garden Bay is er naast een veld met meerboeien ook nog ruimte om achter je eigen anker te liggen. Dat doen we dan ook. Naast de talloze charters, meest met Amerikanen, liggen hier ook een paar prive boten. De Seaquest, Isola, DJ, de Boomerang en natuurlijk de Luna Verde, allemaal Nederlanders dit keer.

Er is een dorpje aan het strand met palmbomen  Er lopen wat kippen op straat , er is een supermarktje, een wasserette, en drie cafes. Ook een paar grote mangobomen. Met een mandje op een stok worden de rijpe mango’s hoog uit de boom gehaald zonder ze te kneuzen. Een hele kunst.

We vinden de Maagden Eilanden een prima plek om te wachten op gunstig zeilweer naar Bermuda……….

Van Antigua naar St. Maarten

St. Maarten, zondag 3 mei 2014

Links en rechts naast ons plonsen pelikanen rechtstandig het water in. Negen van de tien keer raak. Een vis. We liggen in Simson Baai voor de Jacht Club en de blauwe ophaalbrug van St Maarten. Het is hier net zo gezellig als drie jaar geleden en er is alles te krijgen. We kunnen de voorraden weer aanvullen en we vinden er ook de onderdelen voor de nodige reparaties. Een fitting van de mengkraan van de buitendouche was afgebroken. We vervangen die door een nieuwe. Ook de ontsteking van de barbecue deed het niet meer en hier kunnen we een nieuwe krijgen. Helaas hied ook de watermaker er mee op en vervanging van de pompen bleek niet te helpen. We bellen Rob Wink. Hij suggereert, dat er waarschijnlijk een klepje blijft haken. Toch het ding maar uit elkaar gehaald, klepjes schoongemaakt en meteen ook enkele o-ringen vervangen door de nieuwe types, die we al aan boord hadden. Huib Jan en Thijs zijn er inmiddels al behoorlijk bedreven in. Ze hebben in een halve dag het apparaat uit elkaar gehaald en weer in elkaar gezet. Hij doet het weer.

Deze keer hebben we bij ons bezoek aan St. Maarten een extra clubvlaggetje bij ons voor een  “Burgy Exchange” van Jachtclub Scheveningen met Jachtclub St. Maarten ter gelegenheid van ons rondje wereld.  Jane neemt de honneurs waar en natuurlijk moeten we samen op de foto voor de web-site van de jacht club.

We vieren Koningsdag met een happy hour bij de jachtclub en natuurlijk ook met bitterballen. Op vrijdag is er life muziek bij Lagoonies en hebben ze de vermaarde “Fish and Chips”.

Op 30 april was er Carnaval met een grote optocht in Philipsburg. We gingen er met de bus naar toe. Het is een gezellig sfeertje. Als de bus halverwege vastloopt in de file voor de parade, stappen we uit en lopen we verder in de richting van het mega-geluid uit de torenhoge luidsprekers die op vrachtwagens voor de dansgroepen uit rijden. De sfeer is uitbundig en de met veel veren getooide dames laten zich maar al te graag fotogaferen.

We waren dinsdag 23 april al weer vroeg vertrokken uit Antigua voor de tocht naar St. Maarten via St. Eustatius en Saba. De nacht ervoor draaide de wind naar ZZO en veroorzaakte een onplezierige deining in English Harbour. Onrustig geslapen. We slingeren achter ons anker. De twee schepen voor ons komen om de beurt boven ons anker te liggen. We wachten rustig af om op het juiste moment snel anker op te gaan. Het lukt perfect. Zonder iemand wakker te maken varen we om 05:45 uur  met ruime wind de zee op voor de 75 mijl richting St. Eustatius. De Seaquest komt van Barbuda ook naar St. Eustatius. Halverwege komen we binnen marifoon bereik. Helaas  blijft de wind in de zuidelijke hoek en staat er een behoorlijke deining voor Oranjestad. Ooit zouden we zo’n ankerplek onhoudbaar hebben gevonden, maar inmiddels hebben we erger meegemaakt. We besluiten te blijven liggen. In de nacht draait de wind gelukkig weer naar het Oosten.

De volgende dag het eiland bezoeken. Er steken wat rode daken net boven het groen uit. Op een ervan wappert een Nederlandse vlag. We krijgen een lift in een pick-up naar boven , naar het Fort. Onder Nederlands bewind was Statia ooit, in de tweede helft van de 18-de eeuw,  de meest welvarende handelsplaats van de Carrieb. Een vrijhandelshaven. Een gouden rots.  Honderden schepen lagen er voor anker en talloze bootjes voeren af en aan met handelswaar. Alles werd er verhandeld. Zijde, zilver, goud, huishoudelijke artikelen, slaven, wapens, suiker, tabak en katoen, en alles met de juiste papieren, die ter plaatse werden verzorgd. Jaarlijks wordt nog steeds  herdacht dat Statia het eerste land was dat de Verenigde Staten erkende (nadat ze de wapens hadden verkocht aan de rebellen, wat toen weer leidde tot oorlog met de Britten).

De geschiedenis lijkt zich te gaan herhalen. Statia is nu een geweldig grote carrousel voor ruwe olie, nog wel onder regie van de de VS, maar dat zou kunnenveranderen. Mega tankers varen af en aan. Er is een gigantische opslag.

Dan willen we ook nog naar Saba. Er liggen hele mooie meerboeien voor Ford Baai, maar de zee is er zo onrustig, dat we er niet willen vastmaken. Om de hoek, aan de west kust, is het een stuk rustiger. Er blijken ook meerboeien te liggen en we maken vast voor “Ladder Baai”. Er is daar een heuse ladder, die naar men zegt ooit door Koningin Wilhelmina beklommen is. Wij vinden het te gevaarlijk om met de dingy naar de kant te gaan en besluiten om later vanaf St Maarten een excursie naar Saba te maken.

.

.

.

 

 

Van St. Lucia naar Antigua

Antigua, English Harbour, Pasen, 20 april 2014

 

Zondag 13 april staan we vroeg op. We willen om 8:00 uur diesel tanken en vervolgens in dagtochtjes naar Antigua. Voor de komende dagen wordt er windkracht 5 uit het Oosten voorspeld, zodat het een vlotte reis belooft te worden. Het wordt ook een reis met veel leuke herkenningen. We waren hier drie jaar geleden.

Het eerste stuk is naar St. Pierre op Martinique, 45 mijl, en om 16:00 uur liggen we alweer achter ons anker. St. Pierre ligt aan de voet van de vulkaan die 100 jaar geleden de ooit zeer welvarende stad met een hete gaswolk verwoeste.  De werderopbouw vordert zichtbaar. We genieten van de aanblik, maar we gaan er niet aan wal, want we willen de volgende ochtend met het eerste licht vertrekken voor de 75 mijl naar Iles des Saintes.

Maandag om 16:00 uur maken we weer vast aan een meerboei voor Anse Du Bourg van Terre De Haut,  het grootste eiland van Iles Des Saintes. We zijn hier in Frankrijk met alles wat daarbij hoort, stokbrood en croissants. Sinds Martinique klinkt er uit de marifoon uitsluitend nog maar Frans en  en de havenmeester accepteert alleen maar euro’s  voor de betaling van het liggeld. De Iles Des Saintes blijken niets van hun idylisch karakter verloren te hebben. Het water is er nog steeds glashelder en aangenaam van temperatuur, alleen mag je er niet meer vrij ankeren. Er liggen nu overal meerboeien.

Dinsdag naar Deshaies op Guadeloupe, 35 mijl verder. Als we achter ons anker liggen horen we via een chatbericht, dat de Seaquest op Antigua ligt in English Harbour. De volgende ochtend vertrekken we weer met het eerste licht. Het is erg druk op Antigua, maar met de AIS zouden we de Seaquest gemakkelijk moeten kunnen vinden. Als we English Harbour naderen, komt er al een dinghy met Maren en Huib Jan in volle vaart over de golven naar ons toegesprongen. Wat een heerlijk weerzien.

We ankeren naast de Seaquest voor Galleon Beach. Sind Kaapstad zijn de Seaquest en Luna Verde weer samen. Het is echt een feestje. We halen overgeslagen verjaardagen met veel plezier weer in.

Dit is ook de week van de Antigua Classic Yacht Regatta. Een wereldberoemd festijn van klassieke boten in de unieke omgeving van Falmouth Harbour en Nelson’s Dockyard.  Super mooi. Ieder doet zijn best om nog meer te glimmen dan een ander, en intussen zeilen ze ook nog wedstrijden. We genieten van de mooie lijnen en al het perfect gelakte teak.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Van Grenada naar St. Lucia

Rodney Bay, St. Lucia, 11 April 2014

Gisteren aangekomen in Rodney Bay en in de baai voor anker. Vanaf de wal schalt er luide reggae muziek over het water. Dit is St. Lucia. Vanochtend naar de marina en ingeklaard. Een prachtig moment van herkenning. Ruim drie jaar geleden arriveerden we hier na de oversteek van de Atlantische Oceaan. Wij zijn een wereldomzeiling rijker. Hier is er weinig veranderd. We kopen verse groente en fruit van de koopman uit het bootje en om het compleet te maken vragen we Gibson of hij weer de boot wil poetsen. Gibson behoort ook nog steeds tot de top 5 van de maraton in Babados. Hij handelt nu ook in onroerend goed en heeft een paar acres met strand aan de atlantische kust te koop (Cell:  1 (758) 718-9499). Hij wil nog steeds graag poetsen.

Er stond een stevige passaat op weg hiernaartoe, gemiddeld 20 knopen wind uit het oosten, windkracht 5. Achter de eilanden is er haast geen wind, maar tussen de eilanden waait het dan windkracht 6 tot 7.   De route is net bezeild. Hoog aan de wind spatteren we met 9 knopen door de golven en achter de eilanden gaat de motor bij. Het is erg bewerkelijk met die veranderende wind maar wel lekker zeilen.

Na de eerste 40 mijl ankeren we ruim voor het donker achter het eiland Cariacou, dat nog hoort bij Grenada. Cariacou is vooral bekend om zijn rust. West Indie, 50 jaar geleden. Hillsborrough is de hoofdstad. Een paar straten met wat ongeinspireerde architectuur. Het “zacht rose strand” is er een beetje modderig en de aanliggende restaurants en bars zijn tamelijk leeg. We ankeren voor het strand, 4 meter boven het koraal met het plan om de volgende ochtend vroeg weer te vertrekken naar de Grenadines, die hier om de hoek liggen.

Het is slechts 20 mijl langs Union Island en Mayreau naar het Hoefijzer Rif in de Tobago Cays. Het waait stevig, maar achter het rif is het water vlak, turquoise van kleur, het strand is er echt roze en we snorkelen tussen een kudde grazende schildpadden. Ongelooflijk mooi.

We vertrekken weer vroeg en langs Canouan komen we 30 mijl verder bij Bequia, waar we in Port Elizabeth aan een meerboei  vastmaken. Het is er druk. Een gezellig mengsel van cruisers en charters. We wandelen door het stadje, kopen wat groente en fruit, voegen ons bij het “happy hour” en laten ons een dagschotel in een van de vele resaturantjes goed smaken.

En dan langs St. Vincent naar St. Lucia, 70 mijl verder. We staan vroeg op omdat we voor het donker willen aankomen. Maar dat was nier echt nodig. Luna Verde heeft er zin in en met een vaartje van tussen de 8 en 9 knopen vliegen we over het water. De Pitons, karakteristieke rotsen van St. Lucia, zien we al van verre en om half vier liggen we in Rodney Bay achter ons anker.

.