Pico

Horta, woensdag 31 mei 2017

De haven hier wordt steeds voller. Er vertrekken veel zeilers, maar meer zeilers komen aan. Best gezellig. Het weer valt een beetje tegen. Bewolkt. We kunnen al een paar dagen de top van Pico niet zien. Toch moet het eiland interessant zijn, oprijzend vanaf de oceaanbodem op 4 km diepte tot bijna 2,5 km boven zee niveau. We gingen er maandag met de ferry naar toe, 4 mijl, 25 minuten varen, en we huurden er een autootje.

Het eiland blijkt een groene vulkaan, keurig aangeharkt, de wegen afgezoomd met mooi gesnoeide struikjes en muurtjes van gestapelde lavastenen. Een verrukking om doorheen te rijden.
Pico was bekend om zijn wijn en om de walvisvangst. De walvisvangst is gestopt. Toeristen kunnen nu met bootjes de zee op om walvissen te kijken. Helaas blijken alle musea op maandag gesloten, dus ook het walvismuseum.

Als we benzine tanken vertelt de pompbediende ons, dat de wijn, die ernstig verwaarloosd was, weer helemaal terug komt , vooral nu het landschap van wijngaarden op de flanken van de vulkaan door UNESCO geadopteerd is als wereld erfgoed.

Om de ranken op de hellingen van de vulkaan te beschermen tegen de zoute zeewind werden muurtjes opgetrokken van gestapelde lavastenen. Daartussen groeien de ranken door elkaar heen. Een prachtig gezicht. De bodem van verweerde lava is bijzonder vruchtbaar en rijk aan mineralen.

Langs de rand van de oceaan rijden we het eiland rond. We genieten van het landschap en de uitzichten, maar de top van Pico zien we niet. Die blijft in de wolken.