Van Faial via Sao Miguel (152 NM) naar Santa Maria (56 NM)

Vila do Porto, Santa Maria, Azoren, vrijdag 2 augustus 2019.

Ruim een week geleden, maandag 24 juli, vertrokken we uit Horta. Het weer zag er gunstig uit, een beetje wind uit de goede richting. Later in die week zou er een paar dagen geen wind zijn.

Meteen als we de haven verlaten kunnen de zeilen er al op en varen we met wisselende wind langs Pico. Als we Pico voorbij zijn neemt de wind af. We rollen de genua weg. Met de motor langzaam bij sturen we met 5,5 knoop richting Sao Miguel. Meer wind komt er helaas niet. De motor blijft aan tot we de volgende dag rond het middag uur de marina van Ponta Delgada binnen varen. We zoeken zelf een plaatsje. Het is erg druk. We varen de steigers langs en meren af op de laatste overgebleven plek. Daarna melden we ons netjes op het havenkantoor, dat buiten zicht van de marina ligt op ca. 15 minuten lopen. Onze komst was al doorgegeven vanuit Horta en alle papieren waren al ingevuld, zodat het inklaren erg vlot verliep.

Tot onze verrassing liggen Mike en Jeannette van de Dutch Link aan dezelfde steiger. We hebben hen de afgelopen jaren vaker ontmoet. Het wordt een heel gezellig weerzien.

Ponta Delgada is de hoofdstad van de Azoren. Er is een uitgebreid cultureel programma, met onder anderen het feest van de kwallen. Meteen al de eerste avond worden we getrakteerd op een balletvoorstelling in de openlucht. De volgende avond is er een concert van het symfonie orkest van de Azoren, ook in de openlucht. Ze spelen populair klassiek. Toegang is gratis. Inmiddels weten we, dat we een uur voor aanvang aanwezig moeten zijn om een zitplaats te bemachtigen.

In de stad is er een grote markt voor groente en fruit, met diverse kramen voor vis en vlees en een speciale kaas winkel, die alle kazen van de Azoren verkoopt. We vullen onze vers voorraad weer aan. Zondag klaren we uit. Maandag 29 juli is er ook weer wat wind en vertrekken we voor een dagtocht naar Santa Maria, het meest oostelijke eiland van de Azoren. We zijn er nog niet eerder geweest.

Het wordt een dagje heerlijk zeilen. Als we de marina van Vila do Porto binnen varen staat de havenmeester al klaar om ons een plek te wijzen en de lijnen aan te pakken. Onze komst was ook hier weer doorgegeven vanuit Punta Delgada en alle papieren waren ook al weer ingevuld.

De marina is klein, maar heeft alle faciliteiten en ligt erg beschut. Er is een kleine vissersvloot die dagelijks uitvaart. De “Club Naval” heeft een terras, een bar en een prima restaurant met elke dag een andere dagschotel. Bovendien is de club dichtbij. Het is een steile klim naar Vila do Porto, dat 100 meter hoger ligt, waar ook een supermarkt is, en het toeristenbureau.

Er zijn diverse wandelroutes uitgezet. Vanaf de haven loopt er een route langs de zuidkant van het eiland. Het begint met een klim over een goed begaanbaar pad tot ca. 200 meter hoogte en dan stijl naar beneden. We zijn blij dat we wandelstokken hebben meegenomen. Via een trapje komen we uit op zeeniveau. Het laatste stuk klauteren we over de rotsen langs de kust naar het strand van Praia Formosa. Als wij er lopen is het net hoogwater en worden we verrast door een geweldige golf. Moe en nat, maar ook trots en voldaan,  komen we aan, net op tijd voor de bus terug naar de haven.

Vandaag ruimen we op en morgen vertrekken we naar Madeira. We verwachten niet veel wind.

 

 

Horta

Horta, Faial, Azoren, zondag 21 juli

Wij vinden het leuk in Horta. Een heel gezellige mix van eilanders en zeilers. Lekker eten, mooie wandelingen en een prachtig uitzicht op Pico, de hoogste berg van Portugal.

Zeilers komen overal vandaan, meest vanuit de Caraïben, USA en Canada en gaan overal naar toe, de meesten naar Europa. Elk jaar wordt Horta bezocht door meer dan 1300 boten met meer dan 5000 opvarenden uit meer dan 30 landen. We maken nieuwe vrienden en ontmoeten ook oude bekenden.

Het is druk in de haven, vooral ook omdat omstreeks 5 juli de race “les Sables d’ Olonne – Horta – les Sables d’ Olonne” aankomt in Horta. Supersnelle Class-40 boten, die met een bemanning van twee zeilers gemiddeld  meer dan 250 mijl per etmaal afleggen. Dat is erg snel, zeker als je het vergelijkt met ons daggemiddelde van 150 mijl.

Voor de race wordt er een complete steiger leeggemaakt. Er is veel belangstelling voor deze racers.  Op 12 juli starten ze weer voor de race terug naar Les Sables.

Na wat wisselingen krijgen we een beschut plaatsje aan de kademuur, waar we de boot ook even durven achter te laten voor een tripje terug naar huis, want ook kinderen en kleinkinderen willen we niet missen.

Woensdag 17 juli waren we weer terug aan boord. De voorraden zijn snel weer aangevuld en ook  de boot is er klaar voor om weer te vertrekken. We wachten nog even tot een depressie (999 hPa) met veel wind en regen voorbij is en mogelijk ook nog een tweede (990 hPa). Vanaf het midden van komende week komt het weer onder invloed van een stabiel hogedruk gebied (1025 hPa) met gunstig weer om via Sao Miguel, Santa Maria en Madeira terug te gaan naar Lanzarote.

Van Bermuda naar de Azoren, 1884 mijl, 14 dagen, worstelen met weinig wind

 

 

Horta, Faial, Azoren, zaterdag 15 juni 2019.

Wij zijn op tijd op Bermuda. Michiel komt woensdag 22 mei met Britisch Airways via Londen om met ons mee te varen naar de Azoren. Dan is het wachten op gunstig weer. We zijn niet de enigen. Meer dan 50 schepen, waaronder vijf Nederlandse, volgen met spanning de tropische storm Andrea, vanaf Florida onderweg naar Bermuda. Verschillende boten zoeken een gunstiger ankerplekje. Gelukkig ontwikkelt Andrea zich niet tot een orkaan, maar vult langzaam op. Het blijft bij uitschiets van 30 knopen wind.

Op vrijdag, het is dan 24 mei, is er een party bij de Port Officer van de Ocean Cruising Club. Ieder neemt zijn eigen hapje en drankje mee, plus iets om te delen. Het is er gezellig druk. De wraps met guacamole van Wilma vinden gretig aftrek. We komen  oude bekenden tegen. Het was heel bijzonder om Amy en Roger van de Shango weer te zien. Met hen hadden we vijf jaar geleden een etentje in een huiskamer restaurant op Vanuatu. We halen mooie herinneringen op. Niet eerder is de opkomst zo groot geweest, zeker veertig boten van verschllende nationaliteiten, de meeste opweg naar de Azoren.

Op zaterdag hebben we met de Nederlanders een barbecue onder het afdak van de plaatselijke feesttent. Maaike Saadet gaat pal noord naar Halifax in Canada. De anderen gaan naar de Azoren, minder koud.

Bermuda maakt de indruk van vergane glorie. Het is er super Brits en krankzinnig duur. In de supermarkt betalen we voor een halve liter yogurt  $4,99, voor een blikje bier $2,40 en een bloemkool kost $9,99. Het wordt een beetje goed gemaakt door de belastingvrije diesel van $0,66 per liter, die we kunnen krijgen bij de duty-free pomp in Dockyard, twee uur varen van onze ankerplek.

In het weekend van 26 mei zijn de diepe depressies met frontale storingen verdwenen. Het weer begint er gunstig uit te zien om te vertrekken. De klassieke route is eerst noordelijk, tot ongeveer 40 NB, en dan oost naar de Azoren. Een groep Engelse boten vertrekt op maandag. Wij gaan een dag later op dinsdag 28 mei. Er ontwikkelt zich dan een hoog tussen Bermuda en de Azoren, dat met 5 knopen naar het noordwesten beweegt. Een depressie op de 40-ste breedte graad beweegt zich met een snelheid van 25 knopen naar het oosten. Als dat zo zou blijven, zouden we de hele route met een bakstagwindje kunnen varen.

We vertrekken met de Zeester met Denis en Natasha en hun twee dochters, de K’dans met Gerard en Karina, de Maximo met Eric en Marleen en wij met de Luna Verde. We zijn er klaar voor, alleen de wind laat ons nog even een beetje in de steek. De eerste dagen worstelen we ons, afwisselend voor de wind dan weer met een bakstagwind, in de richting van de 40-ste breedtegraad. Het gaat langzaam. Als de zeilen gaan slaan door geslinger op de golven bij weinig wind, rollen we ze weg en gaat de motor zachtjes aan.

Dan blijkt dat de meter voor de windrichting een afwijkende waarde aangeeft. We controleren de bedrading en verbindingen onder deks, maar kunnen niets vinden. Bijft niets anders over dan dat het aan de gever in de masttop ligt. Het vaantje staat wel in de goede richting. Voorlopig zullen we het zonder electronische meter moeten en kunnen we niet automatisch sturen op de windhoek.

Het is zondagmiddag 2 juni. Na 5 dagen en met 20 motoruren hebben we toch al 645 mijl afgelegd en zijn we aangekomen op de 37ste breedtegraad. De Nederlandse schepen zijn wonderlijk dicht bij elkaar gebleven. Dagelijks hebben we e-mail contact en soms zelfs marifoon contact.

De wind wordt daarna gunstiger, neemt toe tot 12-15 knopen en draait naar zuid. We proberen de gennaker. Die staat er vlot op. Helaas gaat het al snel te heftig. De stuurautomaat kan het maar net bijhouden. Na een uurtje besluiten we het zeil toch maar weer weg te halen.

Onder genua en grootzeil gaan we daarna heerlijk comfortabel verder met halve wind, 15-20 knopen met uitschieters naar 25. Het is super mooi zeilen. Met een ONO koers zeilen we richting 40ste breedtegraad, in het begin met anderhalve knoop stroom tegen, daarna met meer dan twee knopen stroom mee. Over de grond gaan we regelmatig meer dan tien knopen. Twee dagen lang, tot dinsdag avond, veranderen we niets aan koers en zeilen.

Op dinsdag 4 juni noteren we een 24-uurs afstand van 189 mijl, de grootste afstand deze tocht tot nu toe. Daaarna is de wind weer op. We hebben nog steeds twee knopen stroom mee en besluiten de motor zachtjes bij te zetten tot de wind weer aantrekt. Het wordt een mooie avond met een vlakke zee en een heel klein maantje, dat langzaam groter wordt.

Om middernacht, na 6 uur op de motor gevaren te hebben, trekt de wind weer aan tot 15-20 knopen en zeilen we verder. Het gaat steeds harder. Het lijkt erop dat we 3-4 knopen stroom mee hebben. Het log geeft nu regelmatig 11-12 knopen aan, totdat woensdag 5 juni rond het middag uur de wind weer weg is en we verder gaan met hulp van de motor. Het laatste etmaal hebben we dank zij de stroom 191 mijl afgelegd, weer een record op deze tocht. We zijn inmiddels aangekomen op de 40-ste breedte graad. Dan neemt de stroom af en verandert van richting, soms mee soms tegen en soms dwars. Aan het begin van de avond kan de motor weer uit en zeilen we de nacht door.

Donderdag ochtend 5 juni zeilen we met een licht briesje over een vlakke zee. Ideaal weer om de gennaker weer te proberen. Met 6 knopen halve wind maken we 6 knopen vaart. Na een heerlijke dag zeilen halen we de gennaker er weer af. De verwachting voor de nacht is kans op regen met uitschieters in de wind.

De nacht is onrustig. Er passeren buien in de vroege ochtend. De boot maakt schokkende bewegingen als we door stroomrafels gaan. Hotsend en botsend sturen we een koers oost-zuidoost over een rommelige zee, weinig wind, stroom tegen en de motor bij.

De volgende ochtend zeilen we weer onder grootzeil en genua. De stroming is weg en de zee is rustig. In de middag zetten we nog even de gennaker tot we de uitloper van het hogedrukgebied in varen. Geen wind meer, motor aan, vlakke zee, grauwe lucht, heiig en donker aan de horizon. Stabiele atmosfeer, regen in de ochtend. We bakken weer een broodje.

Ook zaterdag is er geen wind.  Het wordt een hele mooie zonnige dag. Het heeft ook wel wat zo’n vlakke oceaan met hier en daar een rimpeltje. We zien een walvis, gelukkig op ruime afstand. Regelmatig zwemmen er dolfijnen gezellig een stukje mee. Zondag middag verwachten we weer wat wind. Tot die tijd zal de motor blijven knorren.

Na 43 uur, zondag ochtend, zetten we de zeilen weer. De zee is nog glad, maar de lucht is al in beroering gekomen. Er ontstaan wolkjes en er staat genoeg wind voor een vaartje van 5 knopen. Helaas niet voor lang. Om 15:00 gaat de motor weer aan voor de rest van de dag en een groot deel van de nacht. Pas op maandag ochtend 10 juni blijft de wind voldoende doorstaan. Met een knik in de schoot varen we verder.

We zeilen wel heerlijk, maar als we zo doorgaan, zullen we in het donker aankomen. Dus maar een rif in het grootzeil gezet en wat langzamer naar Horta. Als de zon opkomt worden we nog even overvallen door een regenbui, maar daarna zien we Faial met Pico op de achtergrond in volle glorie opdoemen.

Dinsdag 11 juni, na 14 dagen, 1884 mijl en 108 motoruren, varen we de haven van Horta binnen en meren af voor de meldstijger. We tanken diesel en klaren in. De havenmeester herkent Luna Verde en heet ons weer hartelijk welkom. Onze gegevens zitten al in de computer. We zijn weer terug in Europa, geen nieuwe stempels in ons paspoort.

We hebben het nog niet zo druk gezien in Horta. De haven is vol. We gaan voor anker om te wachten op toewijzing van een ligplaats. Tegen het einde van de middag komt er een plaatsje vrij aan de kademuur, waar boten vier-dik langs elkaar zijn afgemeerd. We zijn de vierde, en liggen precies voor het plekje waar we eerder ons logo op de muur geschilderd hebben. Best bijzonder om hier weer te liggen. Als er de volgende dag een boot vertrekt uit ons rijtje, schuiven wij op naar de plaats langs de kade. We willen hier een paar weken blijven.

 

 

 

Naar Bermuda, weinig wind, heftig onweer, het wordt fris

St.George’s, Bermuda, zondag, 19 mei 2019.

We hadden veel te klussen in Nassau, maar ook het weer was niet gunstig om te vertrekken. Elke 5 dagen kwam er een front over van Florida richting Bermuda.

Op zondag 12 mei lijkt er zich een hogedrukgebied te ontwikkelen over Bermuda-Azoren, dat de fronten op een afstand moet houden. Het ziet er gunstig uit om te vertrekken. We staan vroeg op en verlaten rond het middag uur de Bahama-bank door het Douglas Channel tussen Booby Island en Rose Island door. Het aquamarijn maakt plaats voor het donker blauw van de oceaan die hier 2000 meter diep is.

Met windkracht 4 uit het zuidoosten varen we de nacht in. De maan is half en geeft al veel licht. Die eerste nacht worden we verrast door een fraai schouwspel van weerlicht aan de horizon. Op onze route blijft het gelukkig rustig.

De volgende nacht mogen we het onweer zelf van dichtbij meemaken. Op de radar hadden we de buien al zien aankomen. Als bliksemafleider hangen we aan beide zijden van de boot een dikke koperen kabel vanaf de mast via de verstaging en de zee-reling in het water. Op de top van de mast hebben we permanent een afleider voor statische lading gemonteerd. Marifoon, EPIRB en smartphones leggen we ter bescherming in de oven. En dan breekt vlak na middernacht het spektakel los. Nooit eerder hebben we zo’n schouwspel meegemaakt. Het lijkt daglicht geworden. Het flitst, knalt en dondert aan alle kanten om ons heen. De wind wakkert aan tot 40 knopen, stormachtig, windkracht 8, en de regen stort neer in de vorm van massief water. De zeilen hadden we al geborgen. Met de motor zachtjes aan lopen we voor de wind weg. Binnen wachten we het oorverdovend spektakel af. Het duurt best lang. We vinden het ook best eng. Pas na een half uur begint de wind weer wat af te nemen, de bliksem wordt minder en na een uur is het weer donker. We halen opgelucht adem. Alles is goed gegaan, maar dit hoeven we niet nog een keer mee te maken.

Dinsdag, draait de wind wat naar het zuiden en neemt langzaam verder af. We zeilen met de motor bij. Woensdag ochtend om 6:00 is er geen wind meer. Pas om 17:00 komt de wind weer terug, maar nu uit het noord- noord westen. Voor het eerst sinds lange tijd zeilen we weer eens onder helling, aan de wind.

Het wordt ook kouder. De temperatuur van het water is van dik 29 op de Bahamas afgenomen naar 25 graden en ’s avonds kleden we ons warm aan. Het is duidelijk dat we het Caribisch gebied verlaten hebben. Het ochtendgloren ziet er anders uit.

De maan wordt voller en bezorgt ons heldere nachten. Elke dag downloaden we een grib-file met het overzicht van de ontwikkeling van de wind. We proberen stiltes te vermijden. Donderdag lukt het nog om 10 tot 15 knopen wind te houden, maar daarna gaat de motor aan voor het laatste stuk in een rechte lijn naar St. George’s.

Het is volle maan als we Bermuda naderen. We melden ons over de radio bij Bermuda Harbour Radio. Na 6 dagen, en 832 mijl meren we af bij het inklaringskantoor op Ordnance Island, St. George’s