Naar Bundaberg, Queensland, Australia

Bundaberg, woensdag, 3 october 2012

We hebben de ontwikkeling van het weer de afgelopen weken gevolgd. Afwisselend trekken er depressies en hogedrukgebieden ten zuiden van Nieuw Caledonie van west naar oost. De oversteek naar Australie is ongeveer 800 mijl. Met 150 mijl per etmaal doen we daar dus 5-6 dagen over. In zo’n periode trekt er altijd wel een depressie ten zuiden langs. Zo’n depressie eet de wind op langs onze route. We hebben dan een rustige dag. Gemiddeld waait het hier 15 knopen uit zuid-oostelijke richtingen. Dat waait het dan ook op donderdag 27 september, als we van ons ankerplekje, net buiten de haven van Noumea, vertrekken.

We hebben er  twee nachten gelegen om alvast wat in te slingeren na een maand in de haven. Hier nemen we afscheid van Huib Jan, Jannet, Maren en Linde. Zij gaan met de Seaquest naar Nieuw Zeeland en blijven daar, in de periode dat wij vanuit Australie teruggaan naar Nederland. Afscheid nemen valt niet mee, maar over een half jaar gaan we samen weer verder de wereld rond. We worden ook uitgezwaaid door Stefan en Christine van de 12Moons. Zij gaan ook naar Nieuw Zeeland.

We zijn nog maar net vertrokken, of we komen in een buiengebied terecht. De de wind neemt af tot 5 knopen om daarna snel weer aan te wakkeren tot 20 knopen. Dat gebeurt een paar keer en levert veel werk op met de zeilen.

Als we door de buien heen zijn gaan we met 15 knopen wind 7-8 knopen door het water . De eerste dag leggen we 159 mijl af, de tweede dag 165 mijl.

Dinsdag 2 oktober verwachten we aan te komen in Bundaberg, Queensland, Australie. We sturen een e-mail naar de douane autoriteiten met onze gegevens. De aankomst moet 96 uur tevoren worden aangekondigd. We krijgen een  e-mail terug met duidelijke instructies wat te doen. We hadden de formulieren al gedownload van internet en vullen ze alvast in.

Dan is de wind op en gaat de motor bij.  Dit stuk van de Stille Oceaan heet Koraal-Zee. Het is er erg stil.
.

We worden alleen vergezeld door de zon en door de maan. Als de zon voor de boeg ondergaat komt de maan achter ons op. Het is volle maan. Verder is er niets te zien. Geen vissen, geen schepen, niets op de radar en niets op de AIS. De wind is helemaal gaan liggen. De zee wordt zo glad als een spiegel .

Na drie dagen is er nog steeds geen wind. Dat is een dag langer dan we gedacht hadden. Ook de voorspelde regenbui , die het zout van het dek zou spoelen, is niet gekomen. Het is nu maandag en we beginnen aardig door onze voorraad diesel heen te raken. We hebben het toerental van de motor wat teruggesteld.

Het weerbericht zegt dat we vanavond wind krijgen, 25 knopen uit het zuid-oosten. We zien ernaar uit. De wind komt precies op tijd, maar wel wat harder dan voorspeld: 30 tot 35 knopen, en er bouwt zich snel een behoorlijke zee op, waar we met een vaartje van 9 -10 knopen overheen vliegen.

De stuurautomaat heeft het er best moeilijk mee. Voor ons gemak en voor het comfort van de automaat halen we het grootzeil weg. Zo gaan we met 7-8 knopen de nacht in om de volgende ochtend Austalie aan de horizon te zien. Inmiddels is het ook wat drukker geworden met scheepvaart om ons heen.

Als we Hervey Bay in varen, worden we vergezeld door twee Bultrug walvissen. Dit is het seizoen dat ze hier zijn om te bevallen en dan weer terug te gaan naar de zuidpool. Ze springen hoog boven het water uit en maken mooie salto’s. Een heel bijzonder schouwspel, maar als we het fototoestel gepakt hebben zijn ze weer verdwenen.

Na 795 mijl liggen we om 11:00 uur vast in de haven van Bundaberg. De douane stond al te wachten en komt onmiddellijk aan boord. Ze zijn blij met de ingevulde formulieren en hebben er geen probleem mee, dat we wat te veel wijn en bier aan boord hebben, als we maar niet vergeten om ook Australische wijn te kopen. Zoals verwacht, neemt de quarantaine alle verse groente en fruit mee. Alle industrieel verpakte spullen mogen we houden. We worden gezond verklaard en mogen aan wal.

Nieuw Caledonie

Noumea, 23 Sept. 2012

We hebben de tanks weer helemaal vol met water. Dat is wel heerlijk na dagen zuinig doen op zee. We spoelen de boot af en we kunnen weer uitgebreid aan boord douchen. Reparaties stellen we nog even uit, eerst de omgeving verkennen.

Op 5 minuten lopen van de haven is de lokale markt. Dagelijks verse groente, vlees en vis. Er is een zeer ruim aanbod van tonijn en dat laten we ons prima smaken. Een minuut verder is MacDonalds met ernaast het museum, waar alle polynesische culturen getoond worden. De supermarkten van Casino, Champignon en Carrerfour zijn op loopafstand en onderweg komen we langs twee prima banketbakkers.

Met een autootje toeren we door het zuidelijke deel van het eiland. Daar bezoeken we de “chutes de la Madeleine”. Deze watervallen liggen in een mooi reservaat waar we een wandeling maken, maar het weer laat ons in de steek . Het begint te regenen en dat blijft de rest van de dag.

Het weer is hier wat frisser. Eigenlijk best aangenaam. Overdag zo’n 22 graden en ’s nachts koelt het een paar graden af.

Op woensdagavond trakteert Michela ons op een heerlijk etentje samen met de Seaquest crew. Ze heeft een prachtig afscheidslied gemaakt en ook de Seaquest crew laat weer van zich horen. Na een heel gezellige avond zwaaien we haar uit. Zij vertrekt naar Australie en wij gaan een beetje stilletjes terug naar de haven. We hadden het erg gezellig met z’n drieen .

Dan wordt het tijd voor de reparaties. Voor de diepvries vinden we Loic. Hij is een prima vakman, die het systeem schoonblaast en opnieuw vult. Het werkt weer als van ouds. Daarna gaat de watermaker van zijn plaats. Huib Jan en Thijs halen hem helemaal uit elkaar. De nieuwe O-ringen had Michela al meegebracht. Na een dag sleutelen zit het apparaat weer in elkaar. Maar helaas, het blijkt te lekken. We pompen meer water in de boot dan in de tanks.  De volgende dag opnieuw, maar weer blijkt het apparaat te lekken. We bellen Rob Wink in Lelystad. Hij herkent het probleem. Op zijn aanwijzingen monteren we alles opnieuw.

De lekkage blijkt nu verholpen, maar er wordt nog geen druk opgebouwd . Weer Rob gebeld. Hij is er heel zeker van dat het nu aan de kleppen moet liggen. Inmiddels kunnen we het apparaat met de ogen dicht uit elkaar halen. We maken de kleppen schoon en zetten alles weer in elkaar. De vreugde is groot als hij het dan blijkt te doen. Huib Jan en Thijs hebben een prima gevoel dat ze het hebben geklaard.  Tijd voor champagne ! 

Dan is de generator aan de beurt. We vinden Stephane, die veel ervaring heeft met Fischer Panda. De kleppen blijken door corrosie aangetast en te lekken. Dat moet er de oorzaak van zijn, dat het starten de laatste tijd steeds moeilijker ging. We bestellen nieuwe kleppen en een set pakkingen.

Intussen vermaken we ons uitstekend. We wandelen naar het strand van de Bay de Citron en Anse Vase.

Met een week zijn alle spullen aan boord, en slijpt Stephane de kleppen netjes in op de cylinderkop. De compressie wordt weer zoals het hoort en we krijgen het gevoel dat de generator loopt als nooit tevoren.

Tenslotte moet ook het toilet een grote beurt. We maken alle onderdelen schoon en vervangen de afvoerslang. Die bleek behoorlijk dichtgeslibt te zijn. Ook het toilet doet het nu weer uitstekend.

In de haven is het inmiddels heel vol geworden. Christine en Stefan van de 12Moons, die we kennen van de ARC, zijn onderweg naar Nieuw Zeeland en komen langs. Het wordt steeds gezelliger.

Toch gaan we zo langzamerhand weer plannen maken om verder te gaan. We zijn hier nu bijna vier weken.

We willen naar Bundaberg in Australie, om daar de boot voor het cycloonseizoen achter te laten als we voor vier maanden naar Nederland gaan.

.

.

Noumea (Nieuw Caledonie)

Noumea, 31 augustus 2012

We verlaten Maree om 5 uur in de middag, voor het donker wordt. In de baai van Eni, waar we voor anker lagen, liggen enkele koraal-rotsen. We varen daar het liefst met daglicht tussendoor. Van het eiland Maree is het 60 mijl naar de Havannah pas. We willen daar de volgende ochtend de lagune van Nieuw Caledonie binnenvaren. Ook met daglicht. Gemiddeld moeten we dus niet sneller gaan dan 5 knopen. Het komt goed uit dat het haast niet waait. We motoren zachtjes door de nacht.

Nieuw Caledonie ziet er ruig uit. We begrijpen nu waarom Cook dit New Caledonia noemde. Tegenwoordig is de route van 56 mijl door de lagune keurig bebakend. Zonder moeite vinden we de weg naar Noumea, de hoofdstad.

Het is wel schokkend om van het charmante en eenvoudige Vanuatu terecht te komen in de bruisende Franse stad Noumea. We hebben water en electriciteit van de wal en breedband internet. Een rockband speelt op het terras aan het einde van de steiger en buiten ligt er een immense lagune rondom Nieuw Caledonie met talloze mooie ankerplaatsen. We zijn van plan om hier een paar weken te blijven.

Naar Maree, Loyalty Islands, Nieuw Caledonie

Met een snelheid van  6.5 knopen is het precies een dag en een nacht varen van Tanna (Vanuatu) naar Maree (Nieuw Caledonie). Samen met de Seaquest vertrekken we na de koffie. Er staat een hoge deining buiten Resolution Bay, waar we nu bijna een week gelegen hebben en genoten hebben van het eiland Tanna en zijn bewoners. We gaan recht tegen de deining in. Golven rollen over het dek. Helaas is een van de luikjes niet goed gesloten. Er komt zout water naar binnen, dat zich via een fruit mand in de onderliggende matras dringt. Natte boel dus.

Vervolgens vallen we af. De koers is ongeveer zuid en de wind is ongeveer oost. Goed voor een mooie oversteek. Het waait aanvankelijk stevig,  20 to 25 knopen. Met een gereefd grootzeil  en genua gaan we met een vaartje van 8 knopen aangenaam over de golven. Onder vol tuig loopt de Seaquest op ons vooruit, maar blijft binnen VHF bereik.

De nacht is redelijk helder en er staat een halve maan. Michela doet nu mee in het schema van 4 uur op en 8 uur af. Wat een luxe, 8 uur slaap. In de loop van de nacht neemt de wind af tot 15 knopen en wordt de zee wat vlakker. Het rif gaat uit de zeilen. We lopen nu weer wat op de Seaquest in. Zo komen we ongeveer gelijk aan in de Aoui baai van het eiland Maree, het zuidelijkste van de Loyalty eilanden. We ankeren voor het plaatsje Eni. De natte boel gaat aan dek om te drogen. Op de Seaquest staat de koffie klaar.

De Loyalty eilanden zijn tamelijk plat en een beetje saai om te zien. De Lonely Planet spreekt echter van sprookjes eilanden met diepe holen, ruige kusten en serene stranden. Het lijkt de moeite waard om dat toch even te verkennen.

Als we aan land komen worden we vriendelijk ontvangen door spelende kinderen op het strand. We zien alleen Melanesiers. De wereld is hier toch echt anders dan op Vanuatu. De wegen zijn geasfalteerd, de mannen spelen petanque.  Er wordt hier een bruiloft voorbereid. Als we worden uitgenodigd om aan te schuiven krijgen we koffie met stokbrood. We zijn hier inderdaad in Frankrijk.

Het water is bijzonder helder. Nooit eerder konden we het anker op 11 meter diepte zo zien liggen. Het koraal is afwisselend en heel mooi. De volgende dag maken we nog een wandeling naar de mooiste grot van het eiland (volgens Lonely Planet).

We gaan voor het donker anker op om nog bij daglicht de weg naar buiten tussen de karaalrotsen door te kunnen vinden. Als we in de nacht dan niet te snel varen zijn we bij zonsopkomst bij de Havanna pas, waar we door het koraalrif moeten om bij Noumea op Nieuw Caledonie te komen.